Hartstories

Ons was vier jaar gelede ook hier. Toe was ons lewensmoeg en broos. My pa wou nie eens die see sien of hoor nie. Hy kon homself genadiglik kry om soggens op te staan en iets te eet. Dan het hy vir die res van die dag by oom Jan op hul heerlike koffieplek, Die Droograk, se stoep gekuier. Oom Jan moes baie luister. Af-en-toe het my pa hom praatkans gegee.   Woensdag het ek vir oom Jan se vrou, tannie Ida ‘n boodskap gestuur. Ek en my man moes seetoe. Ons moes wegkom van al Paarl se mooi en goed. Ons siele het see nodig gehad. Ons moes seelug in ons longe kry, weskus wind in ons hare en met ons tone in die seesand boor. Tannie Ida is altyd vinnig. Binne minute was sy terug met Liz se nommer. 14 On Beach is so na as wat jy in Yzerfontein aan die see kan kan.   Saterdagm ô re vroeg-vroeg l ê ek al wakker. Ek kan hoor die see klink ontstuimig. Elke nou en dan waai re ë ndruppels teen die ruit vas. Ek staan later op vir koffie en beskuit en gesels met Jesus. Knap voor sewe vat ek m

My Marietjie-sussie uit Pofadder se vlaktes kom kuier verlede week vir drie nagte hier by ons. Sy het saam met ons teruggekom Paarl toe na die langnaweek. Woensdag sou sy weer saam met Jaco en Sarien, hul plaasbure, huiswaarts keer.   Ek’s natuurlik giggelrig oor hierdie spesiale tyd saam met my een sussie. Sy moet ongelukkig nog vir oulaas op ‘n matras slaap in die kamer met net een gordyn. Ons mooigoed uit Engeland behoort darem binne die volgende week met die skip te arriveer. Ek belowe Marietjie dus plegtig dat sy met haar volgende kuier op ‘n ordentlike bed sal kan slaap.   Oppad Sondag wil ek weet vir watter Kaapse kos is sy lus. Tipies aan my oudste gene wil ek solank spyskaart beplan. Sy’s lus vir snoek en “take aways.” Ek moet net asseblief nie kookkos maak nie. Sy eet dit elke dag by haar eie huis, verseker sy my.   By ons Paarl-huisie aangekom, kom Marietjie kombuis toe met ‘n sakkie bederfies uit die Boesmanland. “Hierdie is sommer ‘n paar van Steyn-hulle se le

“Wat’s agter jul voordeur?”   Hy sit die vraag so onverwags op die houttafel tussen ons nege vrouens. Dis my eerste oggendbybelstudie saam met hierdie vrouens. Die groepie is baie uiteenlopend. Sewe van ons is Afrikaans en versigtig. Ons kleredrag is konserwatief. Die ander twee is Engels en meer uitgesproke. Die vraag laat almal egter ietwat ongemaklik rondskuif. Dis maklik om te skuil agter mooi klere en in blink motors. Wat agter ons voordeure aangaan is mos persoonlik.   Die Engelse donkerkop met ‘n gryserige jas en swart “boots” aan, waag dit eerste. “We are not fun anymore. Everything is about performance. You need to perform to be accepted. I’m   fighting against this lie society is telling us.” Almal knip kop. Ons “fight” almal saam, sien ek. Jy moet reg loop, op die regte plekke koop, na die regte kerk gaan, met die regte motor ry en in die regte adres bly. Dis ‘n felle oorlog om te stry.   Ek dink skielik aan ons eie   voordeur. Agter daai deur is ‘n lapbank omdat