Hartstories

 Soms is daar vir dae en weke en maande niks woorde in my kop nie. Ek jaag voort teen volspoed. En dan een Sondagmiddag, terwyl ek met my hande in die sand sit, is die woorde en stories plotseling terug. Ek is altyd so dankbaar as dit terugkom. Ek woon in my droomhuis. Dit is nie te groot nie en nie te klein nie. Dis nie pynlik netjies en perfek en super modern en baie wit nie. Maar dis perfek vir óns. Dit het die mooiste uitsig op die berge rondom ons en ‘n plaaswerf van ons-weet-nie wie nie. Ons kan die beeste sien en hoor. Ons kan wonder oor wat in die groente tonnels geplant is. Dis wat ons gelukkig maak. Toe ons vier jaar gelede hier ingetrek het, het die tuin gespog met ‘n klein stukkie roostuin. Onder die dek was ‘n paar pragtige krismisrose. Alles moes waai. Die Coetzee-kindertjies was klein en my energie vir tuinmaak het nie bestaan nie. En alhoewel die Coetzeetjies klein was, was ek in ‘n stryd gewikkel met manlief vir ‘n nr.3. Dit het so baie energie en trane gekos. So onn

  Ongeveer  12 jaar gelede het ons een sonnige Saterdag ‘n ysperpaal ingeslaan op ‘n kaal plek, langs ‘n sanderige laagte in die tuintjie se kamp. Ons mans was nog net ons boyfriends . Op die foto’s wat ons van daardie dag het, staan ons mans grappig met ‘n hamer in die hand, gereed om die paal in te slaan. Ek dink ons het nog met klein glasies wyn gecheers op hierdie paal-in-die sand. Ons sussies was so dankbaar om weer lig in my pa se o ë te sien. Na my ma se dood was die w ê reld vir lank ‘n baie donker plek vir my pa. Maar hierdie veldhuisie sou my pa en tannie Marinda se eerste projek saam wees, as pasgetroudes. Vir albei ‘n nuwe begin na ‘n baie hartseer hoofstuk. Uit die staanspoor was hul droom vir die veldhuisie dat dit moes vrede en rus bring vir almal wat daar aan doen. My en Lambrecht se eerste uitslaap sonder kinders, nadat ons kinders gehad het, was in die veldhuisie. Tannie Marinda het ons aangemoedig om ‘n aandjie “af te vat” en die kinders by oupa en ouma te los

 Ons sê dit almal deesdae gereeld – ons leef voorwaar in ‘n vreemde tyd. Vanmiddag was weer so ‘n vreemde ervaring… Ons oudste speel haar heel eerste netbalwedstryd. Gisteraand lê sy in die bed en verklaar – sy weet nie of sy sal kan slaap nie. Haar senuwees is gedaan. Sy hoor uit alle oorde dat Courtrai (Paarl) regtig sterk is. En Rachel het ook gesê sy dink hulle gaan môre verloor. Ek kommandeer middelste boet op en ons bid albei ernstig vir vandag se heel eerste wedstryd. Toe doen ek die mooi toesprakie wat alle goeie ouers doen: Wen maak glad nie saak nie. Solank jy jou beste gee en dit baie geniet. Vanmiddag na skool ry ons sommer ekstra vroeg Paarl toe. Ek presteer nooit goed onder druk nie en sal eerder ‘n uur te vroeg by die voorgeskrewe hek opdaag, as om in verkeer te stoei vir ‘n parkeerplek. Oppad Paarl toe eet ons droëwors en suurdeegbrood toebroodjies met ekstra grondboontjiebotter. Volgens my beperkte koskennis, die perfekte happie vir ‘n wen-wedstryd. Ons stop vining

  Voor jy kinders het kan jy bedien soos Jesus bedien het, maar na jy kinders gehad het kan jy wees soos Jesus was. Neels sê dit gisteroggend so tong-in-die-kies. Dit laat my sommer terugdink aan baie lank terug toe ek ongetroud en sonder kinders was. Ek was by Bybelskool en betrokke by elke moontlike uitreik by ons kerk in Bloemfontein. Dertien jaar later sit ek by ons jongste spruit in die moederskamer. Sy pakkie rosyne lê gestrooi oor die vloer. Hy het ‘n ander maatjie in die kerk se kwakende speelgoed padda beetgekry en wil die ding om die dood nie uitlos nie. Wanneer jy op hom druk gaan daar liggies aan en hy steek sy tong uit. Dis Adriaan se beste dag ooit … met die liggiemakende, tonguitstekende, kwakende padda in die moederskamer. Om te trou is ‘n onselfsugtige ding om te doen. Om dan daarna kinders te h ê saam met jou man is in ‘n ander klas. Dani ë l kom vertel van Janru se mamma wat elke liewe dag ‘n briefie in sy kosblik sit. Mamma skryf die volgende aand die mooiste l

  Vandag skop ek my jaar af by die kleuterskool waar ek werk. Gemasker. Onseker oor hoe dodelik en gevaarlik hierdie nuwe “strain” nou regtig is. Klein kinderlyfies skop hulle skooljaar in hierdie covid-era af – vir ‘n handjievol is dit hul heel eerste keer by ‘n skool. Hulle word ontvang deur vriendelike tannies wat nie kan wag om te begin leer en speel saam met hulle nie. Maar die tannies se glimlagte is agter maskers. Elke kindjie se koors moet eers gemeet word en hulle handjies gewas voordat hulle kan hardloop na die klimraam en sandput vir speel. Die “oud-skoliere” kom staan met ‘n glimlag sodat hul koors eers gemeet kan word. Hulle was hulle handjies deeglik. Die nuwe outjies is meer versigtig en onseker, maar NIEMAND weier om te staan vir die koorsmeting of handjies was nie. Iewers deur die oggend tref dit my ... ons maak ‘n dapper generasie groot. Baie dapper. Hulle kla en mor en prut en neul nie oor die “nuwe normaal” nie. Die klomp keer se hande was raak pret. Die koors