Hartstories

Marli se whatsapp biep gisteraand. Hulle Kersboom is op. Met 'n foto. Dis regtig 'n besonderse boom van houtplankies. Hier en daar is seegroen strepe. Bo-aan die boom hang die allerlieflikste hout engel met 'n groot rooi hart.  Die versierings is mooi woorde. Marietjie se Kersboomfoto het al die 1ste Desember deurgebiep. Hare is meer eenvoudig met rooi en wit kant en lint strikkies as versiering. Haar boom pronk ook met 'n indrukwekkende engel bo-aan die boom. Ons Kersboom was altyd van daardie tradisionele groenetjies. Ons Kersversierings was oor die jare versamel, en daar was selfs so vet Kersvader wat nog uit my ma se kinderdae dateer het. Kersboom opslaan was altyd 'n groot geleentheid waarna ons weke kon uitsien. Die Kersboom was in die middelste deur van die ingeboude kas in my ma-hulle se kamer. Hy was altyd sorgvuldig toegemaak met swartsakke. Die versierings was in 'n klein boksie saam met hom in daardie kas. Etlike dae vooraf sou ek en Marietjie di

Ek was nog nooit skaam om te vertel dat ek 'n produk van die Boesmanland is nie, dat my Pa en Ma iewers tussen Pofadder, Brandvlei en Kakamas 'n lewe gemaak het met 'n klein plasie en drie meisiekinders. Want op Makkiesplaas was daar net altyd oorvloed, en dit het niks met aardse goed te doen nie. Ek dink anderdag aan Kerstyd toe ek nog 'n sproetgesig haasbekkie was. Dit was nou die tyd voor almal selfone gehad het. Groot flat screens, i-pads, en labtops was nog 'n belofte in die toekoms. Almal het die Kennis-reeks in hul boekrak gehad en google moes nog ontdek word. Of dalk was dit al, maar ons huis het nie eens 'n rekenaar gehad nie. Rekenaars en baksteengrootte selfone was vir ryk mense. Ons piepklein oranje televisie was net swart-en-wit en meeste van die tyd was die sneeu daarop so kwaai dat jy nie seker was waarna jy gekyk het nie. Hier vroeg Desember stuur winkels mos altyd boekies uit met al hulle Kersgeskenke vir die seisoen. Clicks en Shoprite sin

Ek kan liries raak oor 'n lughawe. Soms vra ek met my mooiste smeek stem vir my man of ons nie net 'n bietjie daar kan gaan rondloop nie. Ek wil net deel raak van die ongelooflike "lughawe atmosfeer." Gisteraand kon ek nie 'n oog toemaak nie, want vandag was my eerste vlug as 'n mamma. Haar blommetjiesdoekesak was met millitaristiese presiesheid gepak vir die vlug. ID en kaartjies waar ek dit die maklikste sal kry, provitas en piesang in die kantsak vir 'n krisis, beursie en selfoon op 'n plek waar ek net kan vat, 'n tennisbal en "Jemima puddleduck" vir kou op die vlug en haar tweede dummy bo-op. Tydens die inboek van ons bagasie, land ons agter 'n geselskap Chinese. Hulle is mal oor ons dogtertjie en sy is mal oor hulle. Sy lag oopmond terwyl hulle in Chinees "peek a boo" met haar speel. Dan wil sy die ronde Chinees in die rooi t-hemp en bril nie uitlos nie, en sy rem amper my arm af om hom agterna te kyk. Ek byt op my

Vandag ‘n week terug, het ons van Ouma afskeid geneem in Sterkstroom se kerk en begraafplaas. Die dag was skoon en mooi. Langs die graf kon mens die groen en berge ver sien. Die mooi van die natuur het iets diep binne mens kom roer. Dit was altyd net wondermooi. Vanoggend was dit wondermooi en diep hartseer. Ouma se kis het gesak en almal kon vir oulaas lavender blommetjies op haar kis gooi. Elkeen het op sy manier totsiens gesê. Ouma se alle bure was daar, al haar kinders en kleinkinders en agterkleinkinders. Haar haarkapper was daar, en so ook haar huishulp en tuinman. Die swartvrou wat elke dag verby Ouma se huis gestap het met die oulike vet dogtertjie waarvoor Ouma graag lekkergoed gegee het, was ook daar. Almal was daar vir oulaas saam afskeid neem.   Ons het die Saterdag op Sterkstroom arriveer – eerste van alle familie. Tannie Sandra het my saamgeneem om vir Laddie en Ounooi kos te gee. Hierdie twee honde van Ouma moes nou al vermoed iets is verkeerd.   Ek het daardie

Kleinsus Marli en haar liefde, Steyn, kom kuier vir amper ‘n week hier in ons klein dorpshuisie in die Paarl. Hulle is ongetroud, kinderloos, kommervry. Dis seker waarom ek so senuagtig voel oor die week, besluit ek die oggend voor hul aankoms. Buitendien is Steyn vlaktes gewoond waar hy baie naby aan Pofadder boer. Ons huis is van so aard dat ons die bure se letterlik elke beweging kan sien en hoor. En hulle ons sin. Ek maak nooit praatjies met ons bure nie. Ons kind kry tande en sy is snags moeilik. Ek is so bang hulle praat my eendag aan oor ons kind. Dinsdagaand kuier ek te heerlik met die twee duifies. Amé gaan slaap soet soos ‘n engel. Sy maak my wakker skuins na half een. Ek probeer sag beweeg. Ek probeer haar in ‘n liefdevolle fluisterstem maan om tog groot asseblief verder te slaap. Steyn probeer immers slaap in die kamer regs langs haar, en ek en Marli deel ‘n dubbelbed regoor haar kamer. Lambrecht is nie tuis nie, en daarom kan kleinsus sommer by my in die bed slaa