Hartstories

Ek het al leer saamleef met die gedagte. Ek gaan huil nie meer in die badkamer as ek die geur van “Red Door” aan iemand ruik nie. Ek kan al oor my ma praat en lag oor mooi herinneringe. Volgende Vrydag sal dit immers al twee jaar en 11 maande wees dat sy nie meer met ons is nie. Maar vanoggend is die verlange weer van voor af so fel. Dis ‘n sprokiesmooi toemis oggend hier in Engeland. Die eerste herfsblare sweef van die bome af. Die oggend is so perfek. Vir ‘n vlietende oomblik wil ek gou my ma bel om te vertel van die mooi oggend. Ek wil haar ook vertel van my viooltjies wat so vrolik blom. Dis nou die viooltjies wat ek nog by my skoonma gekry het. Ek wil haar ook vertel van my eerste rooi hartjie, selfgemaakte vatlappe. Die randjie om die vatlappe is nie so netjies soos wat hare was nie, maar ek het dit immers klaargemaak. Sy sal so trots wees op my. Ek moet haar vertel van my nuwe aartappelslaairesep waarvan almal so baie hou. Die geheim is waarskynlik die snertsie heelkorre

Saterdagmiddag is dit operasie boerewors maak in Bernie en Lezanne se huis. Ek en Lezanne besluit sommer uit die staanspoor dat ons, ons heeltemal gaan distansieer van di è operasie. Ons spring dus in Lezanne se motortjie en vat die pad materiaalwinkels toe vir lappiesgoed.   Sowat twee ure later sms ek my man om te hoor of hulle al begin het met die wors. Die sms piep terug: “Ons warm nog op.”   Terug by die huis tref ons ‘n worsmasjien, vyf vrolike mans, baie vleis en ‘n ordentlike voorraad bier in die kombuis aan. Worsmaak is nie vir sissies nie, verseker hulle ons. Marcel se internet-derms is ook te dun. Hulle gaan m ô re nog nie klaar gestop wees nie…   Intussen help Carlberg mooi om die gemoedere gemotiveerd te hou.   Die worsmakery was nog nie geweldig lank aan die gang nie, of ek hoor Bernie se stem (Hy is aan stuur van die worsmakery gewees):”Manne, sal ons dan nie ‘n vuurtjie aansteek om ‘n stukkie van die wors te proe nie.”   Die worsmakers, of worsbroers, so

Fotograaf: Bernie Niehaus Ons gaan kyk Maandag na die allerfraaiste woonstelletjie in Wharf street. Die huisie is absoluut bekoorlik met sy brandweerrooi voordeur en outydse stoof. Dis piepklein, maar in my geestesoog sien ek klaar hoe ek dit sal omskep in iets baie gesellig. Ek en my man bid al weke lank vir iets baie spesifieks. Ons nuwe huisie moet ‘n rooi deur h ê , want ek wil so graag net een maal in my lewe in ‘n huisie met ‘n rooi deur woon. Daar moet iewers in die huisie spasie wees vir ‘n tafeltjie met stoeltjies sodat ons mense kan ontvang. Ek en Lezanne moet kan naaldwerk gesels om die tafel. Ek en skoonma Elize moet kan resepte uitdeel om daardie tafel en ek en my man moet kan planne maak en “budgets” laat klop om daardie selfde tafel. In die sitkamer moet daar spasie wees vir ‘n groot, wit “sleeper couch”, want as Wilma en Lyndi en Georgie en Vincent en Nico en Marne en tannie Ters en Corieta kom kuier, moet daar vir hulle ‘n bed wees. Die huisie moet g

Sy kom stap Frothy’s koffieplekkie in op ‘n rustige pas. Sy stap sommer reguit na die toonbank om te bestel. Sy lyk meer as gemaklik in haar helderpienk skouerlose hempie en denim. My ma sou s ê sy lyk mooi gesond. Ouma Suzie sou s ê : “Sy beter ‘watch’ wat sy eet, want sy sal bitter vinnig rolletjies aansit.” Sy doen iets wat my heeltemal uitboul. Die deursnee vrou staan eers lank en staar na die spyskaart voordat hulle bestel. Heel dikwels moet jy ook eers die vernaamste verskil tussen ‘n “caffe latte” en ‘n “cappacino” uitwys voordat hulle t ó g besluit om eerder ‘n gesonde teetjie te bestel. Voor die uitstalling van koeke en lekkernye kan dit ú re neem. Eers word die kilojoules van elke sny koek teen mekaar opgeweeg. Dan word die uitwerking van die koek op jou skaal en die genot van om dit te geniet, teen mekaar opgeweeg. Dis werklik vir ‘n vrou moeilik om te besluit ó f sy koek sal geniet en of dit eerder “carrot cake” of “squidgy lemon” sal wees. Dan is daar ook nog die “doub

Ek wou van altyd af so graag rugbyreëls verstaan. My pa was ongelukkig nooit veel van hulp nie. Of hy sou ongeduldig sê: “Nee man, pa kyk nou rugby, pa kan nie nou verduidelik nie,” of hy sou my sommer net eenvoudig ignoreer. Met diè verstaan ek tot vandag toe nog niks van rugby nie. My hoogtepunt is wanneer die onderskeie lande hul volkslied sing en ek kan bepaal wie die aantreklikste speler van die dag is! Dinge is egter besig om te verander op die front van my rugbykennis. My man is meer geduldig en het ‘n groot begeerte dat ek moet kan saampraat oor wat op die veld gebeur. So sit ons tweetjies toe Sondagoggend 09:30 vasgenael voor die kassie, beide in Springbokrugbytruie. My man het twee en het daarom besluit dat ek maar een mag leen vir die wêreldbeker. Ja, ons was nie kerk toe nie. My man voel die Here is ‘n regverdige man, Hy sal heeltemal begrip hê vir die feit dat ons kerk verruil vir die Bokke se eerste “game”. Nou ja, die tyd van die “game” maak dit moeilik om te besl

Sommer so met die afklimslag gister wink my skoonpa my om gou ‘n draaitjie deur hul tuin te kom stap. My Natasha-roos waarna my skoonouers nou meer as ‘n maand moes kyk, wyl ek in Suid-Afrika gekuier het, lyk blosend gesond en gelukkig. Sy is oortrek met knoppies wat die verwagting skep van sommer baie pienk rosies. Net agter die roosboompie groei die tamaties ook welig. Die dieprooi rose en sagtepienk pronkertjies lyk self dolgelukkig. My skoonpa-hulle het plantjies van elkeen van hul kinders in hul tuin. Van Heerden se wingerdstok gaan mooi druiwe dra, Soretha se blommetjies blom vrolik in hul akkertjie. Ek en Lambrecht, hul jongste, dra nog net plante weg! Die dat ek op die ingewing van die oomblik besluit om my skoonpa te vra om een van Natasha se wille lote af te breek vir plant in hul tuin. My skoonpa Danie is immers gese ë n met groen vingers en hy sal ongetwyfeld vir Natasha aan die groei kry daar in hul lushof. Saam met die koffie en sjokoladekoek later, bring ma Elize ‘n