Hartstories

Ek wil begin met: Ek is ‘ n Boesmanlander. Dit sal nooit verander nie. Ek het dit vanoggend besef. Johnnie en Madeleen laat weet onverwags hulle is in Wellington. Hulle wil ‘ n “ vinnige invalletjie ” doen, soos die Boesmanlanders maar maak. Ek kan my geluk nie glo nie. Hulle kom val in vir ‘ n vinnige koffie en koeldrank, en ons praat natuurlik dadelik van hul weggaan. Oom Johnnie en tannie Lottie was maar alle jare op Soutdwaggas. En toe trou klein Johnnie met die mooie Madeleen en begin saam met haar ‘ n lewe op sy erfgrond. Die drie klein Vissertjies met hulle pragtige o ë vervolmaak die prentjie. Maar nou pak hulle op vir ‘ n nuwe lewe op ‘ n plaas klipgooi van De Aar. Die droogte in die Boesmanland wurg hulle dood. Die Here se tydsberekening is perfek. Hierdie geleentheid het op so ‘ n spesiale manier op hul weg gekom, en die Here het hulle harte al lankal begin voorberei. Hulle vat hulle honde, kat en perde saam. Dis dit. Hulle het die bure laat weet hulle kan van d

Ek praat netnou met my pa. Dit gaan goed met hom. Hy het uiteindelik sy gout-voet tot ‘n mate onder beheer. Daar’s feitelik nie ‘n pil in oom Marius se apteek wat hy nog nie probeer het nie. Dit het nogsteeds nie gere ën nie. Verder gaan dit goed. Makkieplaas se donkie brand al vir vier dae aaneen aan ouma Ans se uitsmytgoed. Hoe so, wil ek nuuskierig weet. Ons tannie Elsa van Upington het onlangs ‘n familie-whatsapp groepie begin. Die groepie se naam is OUMA ANS PLANNE, met ‘n foto van ouma Ans. Die groepie is gestig omdat Ouma moes skuif van haar Kakamas woonstelletjie na haar nuwe lewe in Upington, in die ouetehuis in ‘n lieflike kamer naby ‘n lieflike stoep. Iemand moes Ouma se goedjies kom sorteer en in bokse pak. Ouma se goed moes verdeel word want Ouma se nuwe blyplek is veel kleiner as die klein waar sy haar nou bevind. Tannie Elsa en tannie Kotie gaan pak op. Ek dink daar gaan baie lag en huil en rooiwyn in die oppak naweek. Hulle post aanhoudend ou foto’s waarop

Vandag is my ma al agt jaar huistoe. Dis die een dag in die jaar wat ek myself die geleentheid gun om goed jammer te voel vir myself. Dit bly ‘ n verskriklike seer en as ek dit hardop s ê wil ek dit amper nogsteeds nie glo nie. Maar my ma is regtig dood, verewig. Tannie Christa het destyds so ‘ n pragtige DVD gemaak met my ma se gunsteling musiek en mooi foto ’ s. Ek wou dit vandag iewers graag kyk terwyl ek alleen hartseer is. Ek wou vroegoggend opstaan en op die gras met Jesus gesels en groete stuur hemeltoe. Ek wou mooi blomme vir ons huis koop en myself met lekker koffie iewers bederf. Alles het by WOU gebly, want... Ons wonderlike Pappa Beer werk in die Noord-Kaap en albei ons kinders is die laaste 24-uur met mangelontsteking gediagnoseer. Albei op antibiotika. Die enigste rede waarom ek nou die luukse van storieskryf gegun word is omdat die kinders hang aan oom Jan de wet se lippe, terwyl ons vir my wonderlike buurvrou wag om vir Am é ‘ n setpil toe te dien. My buu

Marli kom vertel weer Vrydag vars nuus van Arend en Anne. Sy het gaan foto’s neem van die hawelose paartjie. Hulle het na die tyd skaam gevra of hulle ook asseblief een van die foto’s kan kry – want dit sal darem lekker wees om op ‘n foto te sien hoe mens lyk. Arend en Anne se woonplek is op ‘n stoep naby die polisiestasie. Hulle “was” hulleself in een of ander rivier, het hulle Marli vertel van hulle lewe op straat. Hulle beddegoed word bedags in ‘n swartsak in ‘n boom bewaar. As hulle net saans met ‘n vol maag kan gaan slaap, is hulle die Here ewig dankbaar. Anne het intussen op ‘n plaas werk gekry. Sy wou bekommerd voor haar eerste werksdag by Marli weet hoe sy haar hare moet “style” vir haar eerste werksdag. Marli kon nie help om (bekommerd) te wonder of Anne met haar stewels met die effense hak haar plaaswerk gaan aandurf nie. Dis immers haar enigste skoene. Marli en haar Andrea vriendin het intussen ook vir hulle ‘n Bybel en kos geneem. Ek kan sien Arend en

Saterdagaand langs ons braaivleisvuur praat ons oor getroudwees. Ons stem saam dis diep lekker om met ‘n spanmaat deur die lewe te gaan, maar dis nie altyd so maklik nie. Dis nie ALTYD lekker nie. Ons buurman Ryno merk toe in sy wysheid op dat hy altyd vir Yolande sê sy het NET vir hom, en hy het NET vir haar. Daarom moet hulle mooi na mekaar kyk en mooi met mekaar werk. Dis so ‘n eenvoudige waarheid, dog so belangrik dat jy dit amper agter jou toiletdeur kan vasplak om gereeld kennis te neem. Marli vertel vanoggend dat hulle gister vir ‘n hawelose paartjie skoene, ‘n bybel, twee pies en melk geneem het so op die Sondagagtermiddag. Toe spat die vonke behoorlik tussen Anne en Arend. Ek wil belangstellend weet of die tweetjies dan nou getroud is. Trou haweloses of hoe werk dit? Marli verduidelik die hawelose paartjies sê altyd hulle loop saam. Dit beteken hulle is saam. Haweloses kan mos nie eens saamwoon nie, want hulle het nie ‘n saamwoon plek nie. Hulle stap sommer

 Am é se juffrou Helen by Kinderplaas vra hierdie week dat ek vir haar moet instaan. Sy het ‘ n ligte “ drafongelukkie ” gehad en eindig op in die hospitaal met ‘ n gebreekte arm. Dit kos my ‘ n dag of twee by Kinderplaas om weer perspektief te kry oor my taak as mamma. Of die Here breek dit vir my oop terwyl die kleinspan hulle pousebreek in die kombuis neem. Hulle sit almal aan ‘ n lang tafel om hul pousekos te eet voordat hulle buite gaan speel. Ek sien hoe Petrus van sy geroosterde kaas-en-hambroodjies met ‘ n maatjie deel toe die maatjie daarna vra. Ek hoor hoe Bennie en Markus land-en-sand hul boeties en sussies met mekaar bespreek. Ek sien hoe Olivia trots haar vet aarbeie vir ‘ n maatjie wys en dan vra of sy daarvan wil h ê . Later help Lize ‘ n maatjie op wat val. Bettie betig ‘ n maatjie mooi, dog beslis dat ‘ n mens nie s ó praat nie. Ons bak-en-brou Vrydag muffins. Ons doen dit in spanne en elkeen kry ‘ n takie. Mila bied aan om sommer alle spanne se skott

Marli en Theunis is so lief om gisteraand by my oor te slaap sodat ek vanoggend kan gaan draf. ‘n Drafmater sê vanoggend so mooi – sy moet draf om haar brein suurstof te gee. Dan voel sy sommer vir die res van die dag goed. Manlief is Maandag Noord-Kaap toe vir die week. Hy gaan beloer en bekyk Kakamas en Namibië se mooi druifies. Vroulief moet die fort tuis hou. Maar hierdie vroulief se brein raak suurstoftekort as manlief te lank weg is. Dit is dus vanoggend die grootste geskenk om met my liefste pienk draftekkies die teerpad aan te durf om 5h saam met Wellington se ander ywerige drawwers. Die lug ruik na jasmyn en pronkertjies. Toe ek my voordeur instap is ek sopnat gesweet en my kop is vol blomgeure. Ek voel die lewe bruis in my are. Wat doen jy hierdie lente om te voel jy LEWE? Behold, I make all things NEW. Rev. 21:5

  Saterdagoggend ry ons uit pure nuuskierigheid Worcester toe – vir koffie en koek by my niggie se nuwe koffieplek. Wat ‘n aangename verrassing. Die koffieplek is deel van ‘n gallery en sit aan die begin van Baringstraat. Ek verloor sommer met die intrapslag my hart op die groot boom en die stoep. Enige werf met ‘n groot boom en ‘n breë stoep moet ‘n gelukkige plek wees. So glo ek.   ‘n Groepie vroue is onder die groot boom besig met kunsklasse. Elkeen is verdiep in hul eie kunswerk. In die agtertuin vier ‘n groot groep iemand se kombuistee. Dit klink na ‘n uitbundige gedoente. En iewers tussen die groepie wat skulder en die groepie wat fees vier, skrop ons vir ons ‘n gesellige hoekie op die stoep. Die diens is uitstekend en die kos is heerlik. Ons kinders kry spesiale aandag en geniet die koffiedrink ook terdeë. Ek en manlief smul aan heerlike reënboogkoek, en dis so lekker dat ek sowaar vergeet om dit af te neem. Spesiale aandag aan die fynste besonderhede i

Clutter is in ons DNA. Ouma Susie, ek’s haar naamgenoot, was absoluut die moeder van clutter . By haar voordeur was altyd van daardie groen paddatjies wat alte gesellig op ‘n bankie sit en jou vriendelik groet so met die intrapslag. Daar was die goetertjies teen die muur, bordjies in die potte en so kan ek voortgaan. Dit was destyds geen grap om ons grootwordhuis op te ruim na my ma na haar hemelse huistoe is nie. Toe trouklokkies weer vir my pa lui, moes ons sorteer, wegsmyt en uitdeel. Daar was so baie goeters. Nou veg ons sussies dieselfde stryd.  Want Clutter is in ons DNA. Clutter is oudmodies en onnodig. Marie Kondo, ‘n fyn Japannese dametjie, het die appelkar kom omsmyt. Sy’t besluit: Kláár met clutter . Marie Kondo het die mega best seller THE LIFE CHANGING MAGIC OF TYDING UP geskryf. Gaan google haar gerus, of gaan bekyk haar webtuiste , tydingup.com . Dis eintlik blykbaar vreeslik eenvoudig – jy moet elke item in jou huis vat en jouself afvra, bring die ding

Woensdagaand bel my man van die Namibiese grens af. Hy vermoed hy gaan dalk nie sein hê tot Sondag nie. Ek voel hoe ek benoud raak. Lambrecht is dikwels van die huis af, maar hy het altyd selfoon sein. Selfs uit Amerika en China kon ons altyd iewers gedurende die dag of nag met mekaar gesels. Ons het altyd “nag” en “môre” gesê alhoewel ons dagtye verskil. Nou was dit ek en Amé en Daniël, op ons eie, tot Sondag. In hierdie halwe week leer Daniël “poef” sê en hy doen dit ook as hy voel dis sulke tyd – ongeag waar ons, ons bevind. Hy spreek sy nuwe woordjie hard en duidelik uit vir die hele wye wêreld om te hoor. Ons kinders is wonderlik, maar in hierdie halwe week verinneweer hulle, hulle ma. Hulle baklei oor alles. Sussie wil wolf-wolf speel en boetie is die wolf. Hy wil nie wolf wees nie. Of sy wil huis-huis speel, maar hy wil nie die baba wees nie, of polisie-polisie, maar hy wil nie in die tronk geprop word deur sy suster nie. Hulle spring trampolien en sussie spring t

Dis hoogmode om deesdae gesond te kook – suikervry en lae GI, in seisoen en organies. Erfeniskos is in. Yskasterte is uit. Tradisioneel met ‘n kinkel is in. Aromat en boeliebeef is uit. Ek sit en lees nou Mariëtte Crafford se rubriek in die nuutste Rooi Rose. Ek verslind dit altyd. Sy werk so mooi met woorde – alliterasie op die perfekte plekke, en die heel mooiste self uitgedinkte woorde. Ek’s ‘n Niël Stemmet aanhanger ook. Hy maak my terugverlang na ouma Susie se Sondag middagete tafel. Dan is daar natuurlik Herman Lensing. Die jongman wat oud en nuut so mooi laat trou. Hulle kook eerlik en vars en mooi en gesond. My hartsbegeerte is om ook soos die meesters in my kombuis om te gaan. Dis waarom ek een Saterdagmôre voor die voet kombuis skoongemaak het. Alle pakkies met MSG en die ander sondebokke, is in ‘n Checkerssak geprop. Hulle moes ‘n ander kombuis gaan versondig. Ek bel Marietjie en vertel haar van my gesonde kombuis. Ek kan aan haar stem oor die foon hoor

Byna twee weke in die Boesmanland, ‘n braai in die skerm, paar oggende se draf op grondpad, baie happe kaiings en glase Noveau Blanc en die Boesmanland se heilige stilte later, hou ek nabetragting. Ek het vir die Here baie jare terug gebid vir ‘n boer en kinders wat lief is vir vlaktes. Want ek’s ‘n stof en vlaktemens. Die Here is nie doof nie. Lambrecht is nie ‘n boer nie, en ons kindertjies is nie Boesmanlandertjies nie, maar hulle deel my liefde vir stof en vlaktes. En die Boesmanland. In Daniël het Oupa André sy eerste seunskind, kleinseun. Ek kan sien sy gees vier fees. Soggens sit Daniël op Oupa se skoot en deel met hom sy eerste beker moerkoffie. Ek protesteer eers. Kinders, of peuters, mag nie koffie drink volgens ons reëls nie. My pa hou hom doof. Hy deel sy snytjie boerbrood met appelkooskonfyt en kaiings daarop met sy eerste kleinseun. Hy deel groot. Oupa sal sy alles deel met hierdie seunskind. Hy deel selfs klein stukkies van sy laaste sult met Daniël. Onse Daniël s

Ek neem vanoggend 'n lang skuimbad in my sussie se groot hoekbad, met 'n masker aan, terwyl ek Die Burger se bylaag lees. Ek doen dit in doodse stilte. Marli is steeds in Thailand, en as sy nie hierdie lees nie, hoef sy nooit eens te weet dat ek hier was nie. Ek sit my grimering tydsaam aan voor haar groot spieël terwyl ek liedjies neurie in my kop. Toe maak ek koffie in haar grootste koffiebeker met die blou "FAITH" daarop. Ek drink die koffie slukkie-vir-slukkie terwyl ek Die Burger aandagtig lees. Ek het die oggend af. Ek het verlof ingesit by die hoof van ons huis. Hierdie ma het tyd met haarself nodig. Verlede week stuur my Anneen-niggie 'n stemboodskap aan. Hul lieflike eersteling, Elsje, is maar 'n skrale twee wekies oud. Anneen se stem klink lewensmoeg. Julle kon my beter gewaarsku het - begin haar stem ietwat verwytend. En net daarna sê sy dat sy versot is op hul nuwe pop, dis net baie anders as wat jy jouself ooit kan voorstel. Ek

Vanoggend, terwyl ek ons boetie se eerste doek vir die dag omruil, kom staan Lambrecht in die kamerdeur. Hy wou nog vertel het – hy’t anderdag ‘n oom in die Paarl ontmoet wat my pa-hulle baie goed ken. Oom Duitser Engelbrecht is ‘n Namibiër wat in Kakamas op skool was. Ja, hy ken vir André Nel, het oom Duitser gesê, dis mos André Makkie. Hy’t mos so vreeslike stoute broer gehad, Stofbakkies. Ons ken hom as oom Stoffies vandag. Almal van hier tot in Moerlandspan ken vir oom Stoffies. Oom Stoffies is vandag die eienaar van Panarotti’s in Worcester. Sy kinders is al verloof en getroud. Maar stories van oom Stoffies uit sy jonger dae loop jy orals raak. Oom Duitser vertel dat oom Stoffies sy karretjie eendag gerol het. Na die tyd vertel oom Stoffies toe, toe hy nou daar onderstebo lê, kar op sy dak, speel Neil Diamond se “What a beautiful noise.” Toe luister hy maar eers die liedjie klaar voor hy uitklim. Ek kon die prentjie sien en die liedjie hoor. Ek kon eenvoudig nie ophou

Sondag neem Stan en Marietjie ons Pofadder toe, na ‘n sielsverkwikkende paar dae op die plaas. Ons drie sussies het 60km se geselstyd voor ons moet afskeid neem in Pofadder. Dan moet ek en Marli die pad waaghalsig aandurf met my energieke twee bloedjies. Ons gesels oor ‘n duisend onderwerpe in hierdie tyd. Onder andere oor hoe en waar ons begrawe wil word. Die dood is lankal nie meer vir ons ‘n heilige onderwerp waaroor ons in ‘n fluistertoon   praat nie. Ons het dit immers al aan ons lywe gevoel. Dis tog ons almal se lot/voorreg op die ou einde. Uit die bloute kondig Marli aan dat ons asseblief nie moet nalaat om Cremoratert op haar begrafnis te bedien nie. Marietjie verklaar dat sy nie begrafniskos verkies nie – eerder ‘n lang tafel met “mashed potatoes” en wors sodat almal gesellig kan saamkuier en eet. Later op die pad, skuins duskant Bitterfontein, vertel Marli van die stuk wat sy anderdag op Facebook gelees het. Dis geskryf deur iemand wat haar ma verloor het en die

Woensdagaand gaan kyk en manlief na die fliek, Chocolate, onder Wellington se sterrehemel. Die buitelug fliekaand word aangebied deur die Breytonbach-teater op die dorp. Tuinmeubels en kersliggies is die enigste dekor. Pizza en wyn is op die spyskaart. Die atmosfeer is lig en romanties. Halfpad deur die fliek moet ons stywer sit en ons piekniekkombersie oor ons gooi. Die Bolandlug raak herfs. Ek kyk die fliek vir die soveeelste keer, maar dis manlief se eerste. Juliette Binoche vertolk die hoofrol en laat sjokolade amper na iets heiligs lyk. Haar kliënte verbruik haar sjokolade bietjies-vir-bietjies, met agting,   maar elke proe laat jou eie mond kwyl. Ek en manlief vertrek net na 22:00, met ‘n yslike lus na sjokolde. Ons stop oppad huistoe by Engen se Terbodore vir goeie warm sjokolade. Manlief beduie ek moet hom asseblief nie nou stop nie. Hy koop Amarula sjokolade, donker sjokolade kitkat en Lindt-balletjies. Ons giggel en proe soos in ons verliefdae die amper twee kilometer

Iewers lank gelede het ek een maal in ‘n geel Chappie papiertjie se “Did you know” gelees dat ‘n mens begin breinselle verloor vanaf die ouderdom 30. Die gedagte was absoluut vreesanjaend. Ek kon selfs na 30 voel hoe my breinselle daagliks verminder. Ek het gewonder hóé min breinselle jy teen die einde van jou leeftyd oor het. Toe ontmoet ek my skoonouers en die Chappie-papier feit maak glad nie meer so lekker sin nie. (Skuus pappa, pappa tel nog nie hier nie. Eers na 60 kwalifiseer om my storie lekkerder te maak!) Hulle is vol ondernemingsgees en interessante idees en planne. Ek begin draf soggens saam met ‘n drafgroep en oom Danie draf stof in ons oë terwyl hy intelligente gesprekke voer. Oom Danie is ook al verby 60. Bogenoemde het die hoop in my laat opvlam. Emsie stel my anderdag voor aan: Healing begins with the sanctification of the heart , geskryf deur Dr. MK Strydom. Niks wolhaar feite nie, weldeurdagte navorsing met teksverwysings uit die Bybel. Die boek is h

Sondagoggend nooi Van Heerden en Micha ons na Chris Chameleon by Neetlingshof – deel van die Woordfees, Sondagaand. Dis ‘n buitelugkonsert. Ons wik-en-weeg eers verskriklik. Ons het eintlik reeds ‘n koffie afspraak. Sondagaande is heilige tyd in ons huis. Ons is sommer net rustig en berei onsself sielkundig voor vir wat die week ookal mag inhou. Maar Chris Chameleon het gisteraand my lewe verander! Dalk is ek besig om ‘n raps te oordryf, maar dit was werklik ‘n voortreflike vertoning. Ons vertrek Sondagnamiddag uit Wellington met lywe wat tam is van die hitte. Ons bakkie se lugversorger hol op vier strepies. Hoe nader ons aan Stellenbosch kom, hoe koeler raak dit. Toe ons ons oor die bult by Cloetesville ry, lyk dit selfs na reën. Die wind waai teen ek weet nie hoeveel knope nie. (Baie knope dink ek!) Selfs toe ons by Neetlingshof se hekke deur, lyk dit na ‘n onplesierige aand. Ons skrop vinnige nes saam met Micha en Van Heerden. Kampstoele, piekniekkombersies en ver

Ons   word Woensdag genooi vir na- werk drankies. Dis ‘n Veertigste. Dis vir my ‘n absolute nuutjie – ons eerste vriende raak 40. Ek het Woensdag besluit dat ek mal is oor hierdie nuwe seisoen van veertigste verjaarsdae. Almal by die partytjie is ‘n raps ouer. (Ouer as 30) Byna almal het kinders. Byna almal slaap min. Byna almal is op presies dieselfde bladsy. Dis so lekker, want ons praat dieselfde taal. Die partytjie is feestelik. Motors staan die straat vól. Mareli en Rudi kán partytjie hou. Gaste word trakteer op die beste wyn en beste spyse. Die vuurtjie en musiek dra by tot die feestelikheid. Ek en Marlize gesels mekaar iewers gedurende die aand raak. Sy is van daardie mense wat jy wil in huur om jou partytjie lekkerder te maak. Sy en haar man. Diè spog met ‘n stem wat enige dag by RSG kan begin uitsaai. Marlize is ‘n Noord-kaper gebore. Ons gesels sommer oor die vinnige pas van die lewe. Sy moet erken, begin bieg sy. As jy op haar google-history ingaan, is daa