Oom Stoffies se ongeluk(kies)

Vanoggend, terwyl ek ons boetie se eerste doek vir die dag omruil, kom staan Lambrecht in die kamerdeur. Hy wou nog vertel het – hy’t anderdag ‘n oom in die Paarl ontmoet wat my pa-hulle baie goed ken. Oom Duitser Engelbrecht is ‘n Namibiër wat in Kakamas op skool was.

Ja, hy ken vir André Nel, het oom Duitser gesê, dis mos André Makkie. Hy’t mos so vreeslike stoute broer gehad, Stofbakkies. Ons ken hom as oom Stoffies vandag. Almal van hier tot in Moerlandspan ken vir oom Stoffies. Oom Stoffies is vandag die eienaar van Panarotti’s in Worcester. Sy kinders is al verloof en getroud.

Maar stories van oom Stoffies uit sy jonger dae loop jy orals raak. Oom Duitser vertel dat oom Stoffies sy karretjie eendag gerol het. Na die tyd vertel oom Stoffies toe, toe hy nou daar onderstebo lê, kar op sy dak, speel Neil Diamond se “What a beautiful noise.” Toe luister hy maar eers die liedjie klaar voor hy uitklim.

Ek kon die prentjie sien en die liedjie hoor. Ek kon eenvoudig nie ophou lag nie.

Dis dieselfde oom Stoffies wat siek gespeel het in die koshuis en toe die glips gehad het met ‘n lepel jellie. As jy siek is in ‘n koshuis, kry jy jellie. Ongeag watter tipe siek jy is. Om die lang oggend in die bed om te kry, het oom Stoffies lepels jellie teen die ruit vasgeskiet. Sommer net vir die pret. Toe glip ‘n lepelvol en spat deur die ruit op die tweede verdieping. Geen liegstorie kan so ‘n ongeluk regverdig nie.

My pa sê anderdag dat al wanneer oom Stoffies nie kwaad gedoen het nie, was wanneer hy van die een kwaaddoen plek, na die volgende beweeg het.

Oom Stoffies, as oom vanmiddag in oom se gesellige Panarotti’s sit en smul aan een van oom se lekker pizzas, wil ek sommer net dankie laat weet so deur die lug. Oom het my oggend op ‘n baie vrolike noot laat begin!