"Take away"-kuier in die Paarl

My Marietjie-sussie uit Pofadder se vlaktes kom kuier verlede week vir drie nagte hier by ons. Sy het saam met ons teruggekom Paarl toe na die langnaweek. Woensdag sou sy weer saam met Jaco en Sarien, hul plaasbure, huiswaarts keer.

 Ek’s natuurlik giggelrig oor hierdie spesiale tyd saam met my een sussie. Sy moet ongelukkig nog vir oulaas op ‘n matras slaap in die kamer met net een gordyn. Ons mooigoed uit Engeland behoort darem binne die volgende week met die skip te arriveer. Ek belowe Marietjie dus plegtig dat sy met haar volgende kuier op ‘n ordentlike bed sal kan slaap.

 Oppad Sondag wil ek weet vir watter Kaapse kos is sy lus. Tipies aan my oudste gene wil ek solank spyskaart beplan. Sy’s lus vir snoek en “take aways.” Ek moet net asseblief nie kookkos maak nie. Sy eet dit elke dag by haar eie huis, verseker sy my.

 By ons Paarl-huisie aangekom, kom Marietjie kombuis toe met ‘n sakkie bederfies uit die Boesmanland. “Hierdie is sommer ‘n paar van Steyn-hulle se lemoene. Jy het dit laaskeer so geniet. Hulle is mos so annerster soet. Buurvrou Sarien stuur hierdie koeksistertjies.  En hier’s bietjie rosyntjies wat ek by Pappa-hulle gekry het. Ek het hulle skoongemaak en gewas. En ‘n paar stukkies droëwors. Suster, en hierdie biltonkies is net vir jou. Steek hulle weg. Ek sien Pappa het vir Lambrecht lekker beesbiltong gegee. Hierie is net joune,”verduidelik my Marietjie-sussie voordat sy dit onder in die yskas druk, onder die slaaiblare en tamatie.

 Dan wil ek sommer ‘n traan pik. Hierdie Marietjie-sussie van my saam met wie ek huis-huis in die skaapkraal gespeel het, saam met wie ek in elke kamp ‘n boshuisie gehad het – hierdie sussie se omgee is so wyd soos die Boesmanland.

 Maandagaand braai ons ‘n snoekie, met knoffelbrood en ‘n uitbundige mengelslaai. Ek weet uitbundige mengelslaaie is skaars op ‘n plaas. Dinsdagmiddag gaan eet ek en Marietjie ‘n Macdonalds “meal” met ‘n klein hamburger, klein chips en ‘n cream soda. Marietjie lyk asof sy aan ‘n feesmaal smul. “Oe, ek’s mál oor MacDonalds,” verklaar sy tussen happe deur. Dinsdagaand het Lambrecht ‘n werksete aan. Ons gaan kry dus Romans pizza vir aandete. “Hawaiin vir my,” besluit Marietjie dadelik. Sy eet nooit iets anders as hawaiin nie, en sy het ook nie ‘n begeerte om iets anders te proe nie, knip sy my protes kort. Ek voel natuurlik hawaiin is absoluut te alledaags vir ‘n Bolandkuier saam jou sussie.

 Ons kuier Dinsdagaand op my sagte lapbank – met wyn en pizza. Sy sit onder my blou kombersie en ek onder die gele.

 Ons gesels oor alles waarvoor ons nooit kans kry nie. “Suster, ek sou nooit kan lewe soos jy nie. Soggens jaag jy om by die werk te kom. Saans jaag jy weer om by die huis te kom. Dis ‘n gedurige gejaag. Wanneer kry jy kans vir regtig stilraak of verlang na jou man deur die dag?” Haar dag draai om Stan, verduidelik sy. Gaan hy by die huis wees vir teetyd? Hoe laat kom hy vir middagete? Na ‘n heel dag alleen by die huis, net sy en Lena en RSG, kan sy nie wag vir haar man om by die huis te kom nie.

 Ek dink aan ons lewe en my oë trek onwillekeurig trane. Daar’s nie tyd vir teetyd of verlang of naaldwerk doen of tuinmaak nie. Laataand huil ek by my man in die bed. Ek verduidelik dat my hart gebreek is omdat ek nie deur die dag saam met hom kan teedrink of deur die dag net sit en na hom verlang nie. Hy lag en sê ek’s laf. Ek sou hom malmaak as ek net heeldag vir hom sit en wag het. Ook my Lyndi-vriendin sê ek’s skoon simpel. Die Here ken my goed. Hy weet ek hou van besigwees. Ek’s presies waar ek moet wees.

 Oppad werktoe Woensdagmôre bid ek dat die Here my wys en gebalanseerd sal maak soos my ma en Marietjie. Marietjie sms later dat ek my trane moet opdroog. Ek hou alle balle baie mooi in die lug. My ma sou trots wees.

 En buitendien is almal nie gemaak vir heeldag alleenwees met RSG nie. Mens verlang ook nou  nie élke dag na jou man nie. Ek moet seblief net ontspan…