Hartstories

Vyetyd het ons die grondpaadjie tuintjie toe puf gestap - ek het die voorvye eerste gewaar, want ek stap die graagste. Die tuintjie is so ongeveer 'n kilometer van ons huis af. Dan sou my pa een namiddag aankondig: "Ons kan vanmiddag gaan vye pluk. Griet, is jy reg vir konfyt kook? Het jy genoeg suiker." (My pa het my ma nooit op haar doopnaam genoem nie. Sy was altyd Griet vir my pa.) My ma was 'n vrou van beplan en voorberei. Daar was altyd genoeg van alles in ons piepklein, oorvol spens. Van suiker, tot blikke vol beskuit en tuisgebakte kleinkoekies, tot ekstra Doom en blikkieskos. Net vir ingeval. Die suiker was dus nooit 'n probleem nie! Dan is ons hele gesinnetjie op my pa se ou blou Toyota bakkie tuintjie toe. (Daai bakkie dateer uit die vroeë tagtigs, en my pa glo steeds dis die beste bakkie wat nog ooit gemaak is. Sy leeftyd is verewig.) Ons meisiekinders moes agterop staan. Ons het altyd van daardie blou Vodacom en geel MTN kêppies gedra wat normaalw

Nie alle vo ë ls kan vlieg nie en die verskil tussen die twee is dat vo ë ls wat vlieg, geleer het om op te styg .   –Carl Sagan-   My man neem my vanmiddag na die pragtige Zorgvliet, halfpad tussen Stellenbosch en die Paarl. Ons gaan piekniek hou vir my 28ste verjaarsdag. Net ons twee. Ons sal my verjaarsdag Woensdag op die regte dag saam met vriende vier. Maar vir nou, is dit net eers ons twee.       Ons pak ons piekniekkombersie wat nog uit ons Engeland-lewe kom, ook in. Lambrecht gaan pik ons mandjie op terwyl ek solank die beste skadukolletjie, eenkant en privaat uitsoek. Ek ontdek die perfekte plekkie. Dis so half asof Jesus die kol vir ons uitgeboek het vir die middag. Dit is effe op ‘n hoogte en kyk uit oor al die ander piekniekgangers. Ek skop sommer dadelik my skoene uit en speel bietjie met my tone in die gras. My Lyndi-vriendin het altyd so graag kaalvoet op die gras gestap toe ons nog studente in Bloemfontein was – “want die gras kielie my tone so lekker Su

Lambrecht kry my vanoggend op my lapbank, bene opgetrek. Ek luister na baie diep musiek. En my trane loop oor. Dit loop en loop sommer net sulke ongeordende voetpaadjies oor my gesig.   “Is jy ongelukkig my engel?” vra hy onseker. “Wat maak jou so hartseer?”   Dit voel so simpel om dit deesdae te s ê – my ma vier immers Woensdag al haar vierde jaar in die hemel. “Ek mis my ma ontsagtelik Lambrecht. Ek het so baie vragies oor die seisoen waarin ek nou is. Sy sou alles verstaan en antwoorde h ê vir alles.”   My man kom sit langs my – onbeholpe. Hoe verstaan mens hoe dit voel sonder ‘n ma as jyself nog beide jou ouers het. Lambrecht het al geleer om nie te probeer troos met woorde nie. Sy w éé s by my is heeltemal genoeg.   Net voor hy opstaan van die bank af vra hy versigtig, “My engel, as jy nou een minuut met jou ma kan kry, wat sal jy s ê ?” Ek hoef nie eens lank te dink nie… “Ek sal haar sommer net vashou. Ek wil haar weer ruik en voel. Genadiglik het ek nooit nagel