Hartstories

Hierdie verjaarsdag was anders. Dit was nie blink en besig nie. Dit was nie propvol foonoproepe en eposse nie. Ek was in die Boesmanland. Sonder enige internet of selfoonopvangs. Die naaste koffieplekkie is in Kakamas, sowat 180km ver weg. Ek het dus ook nie gaan draaigooi in ‘n koffieplek vir koffie en koek nie. Hierdie verjaarsdag was anderster spesiaal. Ek was by Marietjie en Stan op Millerton. Vroegoggend het Marietjie een of ander “Lekker verjaar” CD kliphard laat speel. Sy’t by my in die bed kom klim met melkkoffie en van haar selfgebakte gesondheidsbeskuit. Die melk was ordentlike koeimelk van die buurplaas, Sarien-hulle se koeie. My pakkies het ek een-een opgeskeur en elkeen was spesiaal. Elkeen was so met die hand uitgekies na my behoeftes. In my pa en tannie Marinda se pakkie was onder andere droëwors en sjokolade liquer. Marietjie het die fraaiste blomvoorskoot gemaak vir my spesiale dag – saam met ‘n paar ander goedjies. Wilma se pakkie was vol goedjies wat ek kan inpak

Ek was al hier, sowat vier jaar gelede. Hier amper aan die einde van Blouputs waar die hel elke dag uit jou brand. Hier waar die berge ekstra mooi en groot is. Hier waar die rivier sommer klipgooi van die pakstoor rustig vloei. Ek het net nie vier jaar gelede gedink my lewe sal weer hier draai kom gooi nie. Intussen het ek my ma verloor. Ek’s getroud en my pa het ook weer getrou. Ek moes leer aanpas in Engeland. Ek moes leer kosmaak sonder dorpervleis uit die Boesmanland. Ek moes leer Engels praat sodat die Britte my kan verstaan. Baie dinge gebeur in vier jaar se tyd. Gisteraand sit ek op die muurtjie voor my woonstel wat uitkyk oor wingerd, berg en rivier. Dit was ‘n woeste dag in die pakstoor. Die mense se hande is nog dom met die skêrtjies. Hulle het immers ‘n jaar terug laas so heeldag geknip. Ek por ‘n Tswana-vroutjie aan om vinniger te knip aan haar krat druiwe. “Die hand, hy’s moeg en lam,” kom haar antwoord versigtig. Ek kan amper dieselfde sê – “Die kop, hy voel vanaan

Drie jaar gelede op hierdie dag, rondom 15:00, sou my hele lewe verander. My perfekte lewetjie sou inmekaar tuimel.   Die twee vorige jare op hierdie dag wou ek nie opstaan nie. Die eerste herdenking het my spesiale Nico-maatjie met my langs Langebaan se see gaan eet. Hy’t my gelos om net te wees. Alles in my het daardie oggend gepyn. Laasjaar was my man by my. Hy huil saam met my oor my ma – al het hy haar nie geken nie. Hy ken my en hy weet hoe seer my hart raak as ek oor my ma praat.   Ek weet ek het laasnag iewers wakker geraak omdat ek myself kliphard “Mamma” hoor s ê . Ek het dadelik gedink: “Ai tog, ek hoop nie Lambrecht het nou gehoor nie. Dit moes klink of ek effe van my sinne beroof is!”   As ek by die huis was het ek en my ma en Marietjie altyd ses kilometer gaan stap na die namiddag koffie. Dit was die heel lekkerste kuiertyd. Ek onthou so helder hoe ek eendag ges ê het: “Mamma, ek’s so bang mamma hou op om vir my lief te wees.” My ma het so mooi geantwoord, “Ou Surra,

Vandag was my laaste dag se werk by Frothy’s vir 2011. My tassie staan alweer oop onder die tafeltjie waarop my spie ë l staan…en my kompas staan alweer Boesmanland se rigting.   Louise, my baas, het my gister eenkant toe geroep. Hulle wil nie my bedanking aanvaar nie. Sy en haar man het gepraat. Hulle sal my “waitress” werkie vir my oophou vir twee maande. Vir die mense in Frothy’s sal hulle eenvoudig s ê ek’s op ‘n “sabbatical”. Ek sien dit as God se goeie guns dat die Engelse “customers” begin lief raak het vir my. Aanvanklik wou niemand eens met my praat nie – bloot omdat hulle nie my aksent kon verstaan. Ek skat hulle ore moes na 7maande begin gewoond raak aan die erg Afrikaanse-Engels.   En hier maak ek vanaand die laaste keer in 2011 die koffiemasjien skoon. Ek luister ingedagte na “Rutland Radio” terwyl ek die dag se melkskuim en moer sorgvuldig afvee. Iewers diep binne voel ek die hartseer roer. Hierdie koffieplekkie was my eerste groot tree na selfstandigheid in die vreemd