Tien jaar

Vandag is dit tien jaar. Tien jaar het vinnig én stadig verbygegaan. Ek wil deur die dag glip sonder om te onthou. En ek wil deur die dag gaan en almal stop en vertel. Net vir ingeval hulle vergeet het, of dalk nooit geweet het nie.

My ma is vandag tien jaar al dood.

Ek ontdek die boekie waarin mense op die dag van haar begrafnis boodskappe geskryf het. Die trane loop sommer net. Sonder dat ek huil. Ons dogtertjiekind wil weet of mamma huil of traan. Dis asof sy die verskil ken. Mamma huil nie, mamma traan sommer net op hierdie dag tien jaar later.

My ma se “aanneemkoshuiskind” uit Namibië destyds het sy boodskap begin met (Ek weet hy sal my vergewe dat ek aanhaal) –

“Tannie Annamarie het altyd tonne liefde gehad. Ek wil amper net dit skryf want dit was genoeg vir my.”

Soms is ek so bang die herinneringe na my ma glip jaar-vir-jaar weg totdat daar niks oorbly nie. Maar hierdie enkele sin som so mooi op wie my ma was. Ek onthou van ons laaste stappies op die grondpad tussen die groen doringbome so helder. My ma het so gelag dat ons vir ‘n rukkie moes stilstaan totdat die ergste van die lagbui oor was. Ek onthou die blou aartjies op haar hande. Ek onthou die reuk van haar parfuum – wat so kenmerkend van haar was. Ek raak nou nog hartseer wanneer ek dit ruik. Ek onthou die manier waarop sy haar hande room gesmeer het terwyl sy saans in die bed sit en bid. Ek onthou haar harde nies en haar lekker lag. En natuurlik onthou ek die manier waarop sy ons altyd op die stoep ingewag het na ‘n week by die koshuis of ‘n kwartaal by die universiteit. Sy het haar hande altyd so geklap en uitgelate gelag – jippieeee.

Tien jaar later – en ek dink ek mis dit sommer net vandag weer so om die woord te sê (Want dis die een woord wat jy net vir een mens op aarde sê) ....

“Mamma.”