10 dae kuier

My Marietjie-sussie kom kuier ‘n week na Amé se geboorte vir tien dae. Sy klim die Interkaapbus met haar swanger lyfie in Pofadder. Ons kry haar vroegoggend in Malmesbury. Sy lyk vodde. Sy het my uit die staanspoor gewaarsku dat sy kom kuier om kos te maak en huis te hou. Sy weet net so min van babas. Hare moet nog arriveer.

 Ander vrouens met pasgebore babas kry geleentheid vir jammer wees vir hulself. Hulle kry kans om te rou oor hul nie-meer-swanger lyfies wat steeds swanger lyk. Hulle word verskoon as hul heeldag in nagklere loop en nie kos maak vir hul mans nie.

 Marietjie het baie goeie eienskappe. Simpatiek wees is nie een van hulle nie. Teen Sondagaand meld sy aan dat sy nie meer kan wag vir Maandag nie. Ons gaan bietjie tuin werk. Ek moet uit die huis kom en son op my lyf kry. En ons gaan die oggend begin met ‘n ent se stap. Ek en Amé is Maandagaand ewe moeg van al die vars lug. Tussendeur die tuin werk het Marietjie nog haar weg oopgesien om ‘n hemelse lamspastei aan mekaar te slaan. “Surra, en jy gaan ook elke dag kos maak vir jou man as ek nie hier is nie. Ek gaan elke oggend sms om te vra wat julle vandag eet.” Ek knik maar net my kop, te bang om my teë te sit.

 Dinsdag wil sy weet waar my hekelpenne is. Ek weet ook nie. Dit kos diep grawe. Ons besluit om die dorp vir ‘n eerste keer aan te durf. Dis nou vir wol. Marietjie voel Amé se spoegdoeke en kombersies moet almal omgehekel word. As ek saans of bedags opgeskeep is met myself, kan ek hekel. Nog ‘n bevel. En ek moet sommer begin lysies maak van als wat ek  beplan om te doen as Amé nou in ‘n roetine kom. Ledigheid is die duiwel se oorkussing. Sy klink so kwaai dat ek dadelik met my lysie begin. Ek skryf natuurlik “hekel” heel bo-aan. Sy lyk tevrede.

 Woensdag maak sy die heerlikste boontjiesop. Teen hierdie tyd het Amé ook al haar hart gesteel. Amé sit eintlik toe oë op haar tannie Rietjies se skoot op die bank. Marietjie gee nou ook al lankal nie meer om, om Amé te troos of land en sand met haar te gesels nie. Die tweetjies deel ‘n verjaarsdag en hou klaarblyklik sommer baie van mekaar.

 Woensdagaand kom verras haar man haar. Die Boesmanland is koud en die bed is leeg. Stan en Marietjie maak ons huis knus en gesellig met hulle teenwoordigheid. Saterdagaand braai Stan vir ons steak en ons kuier so lekker op die stoep dat Marietjie elke nou-en-dan net weer vir Stan moet herinner dat hy nie op sy eie werf is nie. Hier staan die huisies dig opmekaar. Mens moet sag kuier.

 Maandagmôre ry hulle huistoe – na hulle hartsplek anderkant Pofadder. Ek huil soos kleintyd as ek Maandagoggend moes koshuistoe. Maar Marietjie los my huis vol onthougoed van ‘n hemelse tien dae. My tuin is ‘n lushof van blommetjies. Een spoegdoek is klaar omgehekel – ‘n sagte pienk randjie. Die ander spoegdoeke lê op ‘n stapeltjie langs die wol. Dis net vir inval.

 Hulle was skaars weg of die sms kom…”Wat eet julle vanaand?”

 Maandag was heeldag chaos. Ek dink Amé het verlang na tannie Rietjies en oom Stan. Getrou aan my belofte aan Marietjie het ek kos gemaak. Toe Lambrecht Maandagaand tuiskom kon hy weglê aan Richmondrib, rys en slaai. Ek kon nie Maandag by die hekel uitkom nie, maar ek glo Marietjie sal verstaan…