Ouers se edel taak

Gister spartel ek paniekerig om die kinders betyds gereed te kry vir ‘n koffie afspraak in die Paarl. Ek moet Amé smeek om haar pienk plakkies aan te trek. Dan die lang redenasie waarom al haar poppe nie kan saamgaan nie. Laastens kos dit mooipraat dat sy haar dummie en bersie in die kamer moet gaan los.

En toe weier ons Great Dane, Klara, om uit te gaan. Deesdae is haar gunstelingplek in ons huis die hoekie in die leefarea. Dit kos my ten einde om haar met my pienk  huisplakkie te dreig voordat sy uitgaan. Vanoggend hoor ek Amé redeneer met Klara. Toe ek gaan kyk staan Amé pienk plakkie in die hand, besig om Klara te dreig.

Sy beduie en klink net soos ek gister. Die stemmetjie net so kwaai.

Sondag bevind ek my in die “toddler room” van ons kerk. Dis ‘n baie groot kerkkonferensie en daar is mense van oraloor. Dit voel asof daar duisende kindertjies in die “toddler room” is. Op ‘n stadium is dit asof die wêreld net vir ‘n oomblik stilstaan. Ek kyk en sien die mammas asof vir die eerste keer raak. Byna alle mammas is in praktiese denims. Plat skoene. Minimum grimering. Baie van die mammas is besig om saam met hulle kleuters te knibbel aan kleuterkosblik kos. Baie staan en wip ritmies met ‘n baba op die heup terwyl die boetie of sussie (kleuter) baie energiek verken en beproef.

Baie van die mammas lyk moeg. Mammas met kleuters lyk dikwels moeg! Ek kyk die kleuters se houdings en maniertjies. Elkeen is ‘n afdruk van die mamma en pappa. Ek weet dit. Ons kleuters verklap skrikwekkend baie van ons.

Anderdag speel Amé en die bure se kinders in die tuin huis-huis. Ek hou hulle ongesiens dop. Isla is die mamma en Liam is nomineer tot pappa. Ek hoor hoe “mamma” vir “pappa” sê – “Steek daar vir ons ‘n vuurtjie aan dat ons ‘n vleisie kan braai.” Ek hoor my buurvrou. Ons is ons kinders se grootste heroes. Ons vergeet dit soms.

Ons verantwoordelikheid is so ontsagtelik groot. Ouerwees is ‘n nederige taak. Jy raak leeg van elke stukkie selfsug. Jy leer verstaan “genade.” Dis absoluut al wat jou soms deur ‘n dag kry. Stormie Omartian skryf so mooi: “Om ‘n volmaakte ouer te wees is nie belangrik nie. Wel om ‘n biddende ouer te wees.”

Mag ons, ons roeping as ouers om godvresende kinders groot te maak, nooit gering skat nie. Mag ons harder bid om minder moeg en meer geduldig te wees tydens hierdie taak. En mag ons nooit ophou bid dat Jesus ons elke dag sal verander om meer na Sy beeld te wees nie.

Minder pienkplakkie woede…meer Jesusliefde!

Wie reg doen en eerlik lewe,

met sy kinders gaan dit goed. -Spr.20:7-