MetroPlus na Simonstad

 

 

My Winita-buurvrou sê vroeër die week, sy is lus vir treinry Simonstad toe. Haar suster het dit al gedoen en dis blykbaar ‘n heerlike uitstappie. Van Simonstad se treinstasie hop ons op ‘n bussie na die duikboot, genaamd die Assegaai, wat in Simonstad se hawe lê.

Ek en Michelle laat ons nie twee maal nooi nie. Ons stig ‘n whatsapp groepie, “Trein na Pretoria,” en begin reël verwoed. Genadiglik deel ons mans ons drie se entoesiasme.

Saterdagmôre op die kop 8-uur ry ons drie gesinne se motors in ‘n konvooi na Muizenburg se treinstasie. Winita verduidelik by die stasie aan haar man dat ons asseblief met die MetroPlus wil ry. Dis duurder en luukser en veiliger. Die stasie is nog stillerig. Daar lê nie rommel rond nie, en niemand lyk gevaarlik nie. Klein Matthew lyk asof die hele opset hom laat gril. Terwyl hy hand-aan-hand met mamma Michelle na ons wagplek stap, fluister-vra hy of hulle asseblief dadelik sy skoene kan was as hulle by die huis kom.

 Ons trein lyk toe effe anders as wat ons, ons voorgestel het. MetroPlus beteken maar net jy sit voor in die graffiti beverfde trein. Dit beteken nie jou sitplekke is heel en skoon nie. Dit beteken ook nie die kompartement het graffiti vrygespring nie. Dit beteken maar net, jou kompartement is leeg en veilig. En vir ons vrolike geselskap is dit meer as genoeg.

Die trein ry langs die kus. Die uitsig is prentjiemooi. Dit maak jou trots op jou eie plek. Jou wortels. Jy hoef nie oorsee te gaan soek vir natuurmooi nie. Dis hier volop. Ons is skaars uit Muizenburgstasie, of die hongerte oorval klein Matthew. Die treinrit is so lekker dat hy skoon vergeet van die vuil en kieme. Sy ma het sommer vir hom ‘n Clickssak met snacks gepak, spog hy. Ses-jariges kan vreeslik eet, verduidelik sy ma. Matthew  is nie suinig met al sy lekkernye nie. Nie lank nie, of die twee babas, Amé en Alexander smul aan baba tennisbeskuitjies. Ook Jané word mildelik beloon uit die Clicks-sak. As die kinders gelukkig is, is die ouers gelukkig.

Ek hoor die mans vertel “Jonothan van die Oosrand grappies.” Ons vrouens giggel oor onbenullighede en die kinders eet tennisbeskuitjies. In die graffiti bekrapte trein oppad Simonstad toe. En die lewe is sommer net goed .

Die ritte na die Assegaai is ongelukkig vol bespreek vir die dag, verduidelik ‘n baie professionele jong meisietjie. Winita is bitter teleurgesteld. Die drie manne sal iets gaan reël, stel hulle haar gerus. Etlike minute later is Jaco, Lambrecht en Darius terug. Die Assegaai wag vir ons. Reggie sal ons met die bussie kom laai vir die besigtiging van een van Suid-Afrika se eerste duikbote. Ons is uit ons nate.

Reggie is ‘n Capie. Hy laaik ons, kom ons sommer vinnig agter. Hy doen moeite om ons na die tyd by ‘n restaurant af te laai, en weer op te laai vir stasie toe neem na die tyd. Ekstra gunsies, uit die goedheid van sy hart.

Die teruggaan is minder vredevol. Die stasie is taamlik vol. Selfs die MetroPlus het ‘n paar ongure karakters op ons pad terug. Twee kinders spring skelm in hul swembroeke in ons kompartement. Die een hardloop amper vir kleine Matthew van sy voete af. Darius gluur hul so gevaarlik aan dat ek selfs senuagtig raak. Die treinkondukteur sien gou hulle is nie die MetroPlus tipe nie. Sy laat hulle eenkant staan en vertel hulle goed hul fortein. Ek hoor hulle antwoord net so “Ja antie, is so antie,”as sy tussendeur asemskep.

Ons trein stop rondom 4-uur weer by Muizenberg se stasie. Ons is in ‘n uitbundige bui. Jané maak balletdraaie op die platform so met ons afklimslag. Matthew worry glad nie meer oor die kieme op sy skoene nie. Amé en Alexander het sweetdruppeltjies op hul babaneusies, want die Kaap is warm. Maar ons is gelukkig.

Die Wes-Kaap is ‘n goeie plek om te bly…