Die wrang smaak van oorvreet

“Maar my magtag. Eet ek sowaar 4 koeksisters sonder dat ek wou, lus was, of geweet het ek doen dit. Dis wat gebeur as 10-uur gaste nie genoeg eet nie.”                  -Retha Compion (Woensdag)-

 

Toe ek hierdie muur inskrywing van Retha op haar facebookbladsy raaklees, kon ek nie anders as om sommer kliphard te lag nie. Ken ons nie almal daardie verslae gevoel na ‘n ondeurdagte vergryp nie? Jy besef eers jy en jou man het sommer ‘n hele slab sjokolade alleen verorber – as jy met die leë ou papiertjie asdrom toe strompel. Soet en oorvreet en verslae.

Ek bid elke môre opnuut vir selfbeheersing. Of ek smeek dit van die Here af, want daar’s ‘n handjievol goed wat ek eenvoudig nie kan weerstaan nie. Grondboontjiebotter is een van daardie dinge. Dan neem ek soms ‘n doelbewuste besluit om dit liefs nie in ons huis aan te hou nie. Dis egter so selfsugtig, want ons Amé-kind is net so lief vir grondboontjiebotter as haar ma. Nou ontneem ek haar dit weens my vraatsig en gebrek aan selfbeheersing.

Koop ek dit wel – altyd die crunchie soort, want min dinge is so lekker soos die gekraak van die grondboontjies onder my tande nie, pla dit my die heeltyd. Ek smeer dit in onbetaamlike dik hale op my brood. Ek en Amé werk in ‘n week se tyd deur ‘n potjie. Die laaste twee teelepels vol eet ek sommer vir nagereg voor die tv na my middagbroodjie Vrydagmiddag. Elke week dink ek – joe Suné, jy kon jouself weer nie inhou nie. Dis sommer pateties!

Gisteraand is my man se jaareindfunksie. Vir voorgereg is daar van sushi tot klein skaaptjoppies met ‘n brosgebraaide vetjie. Dis hemels en ons vergryp ons effens te vroeg in die aand al. Teen nagereg tyd is ek eerlikwaar meer as versadig. Tog trek die tafel met ‘n verskeidenheid van nagereggoedjies my soos ‘n magneet. Toe ek my weer kom kry staan ek langs die tafel, bordjie in die hand. Ek sal net ‘n klein stukkie kaaskoek geniet, besluit ek. Terwyl ek gesellig met my man langs die kaggelvuurtjie staan en gesels, eet ek ook ‘n ou truffletjie of twee. Saam met my koffie eet ek ‘n stukkie nougat.

En toe voel ek mislik.

Mislik van vol én mislik van teleurstelling. Jy weet, ek’t die aandjie aangedurf met die mooiste voornemens. Genadiglik dra ek gisteraand ‘n vergewensgesinde swangerhempie wat my geheim van oorvreet mooi verbloem.

Vanoggend eet ek net ‘n groot piesang vir ontbyt, om op te maak vir gisteraand. Maar spyt kom mos altyd te laat…