Genoeg

Hierdie naweek ontvang ons ‘n nota van die skool: Daar’s weer kopluise in die rondte. Was maar jou kind se hare met die nodige sjampoe ter voorkoming. 

Sondagaand gaan dit weer lekker by die Coetzees. Ek bad die drie sommer so saam. Een jaar later is ek al soos ‘n goed geoliede masjien wanneer badtyd aanbreek. Soos sommige badtye maar verloop, is dié een weer chaos. Die oudste twee baklei oor baba se oulike musiek instrument waarmee mens in die bad kan speel. Baba probeer water uit die kraan drink. As hy  nie daarin slaag nie, probeer hy die badprop uittrek. Oudste twee spat te wild in die water. Baba huil, want hy hou nie van ‘n gespat nie.

Drie kinders is nie aan te bevele vir mense wat hou van rustigheid en orde nie.

Toe almal klaar gebad is besef ek eers dat ek vergeet het van die luis sjampoe (Dis ‘n vreeslike naam!!!). Ek verseker oudste dat ons die volgende aand haar hare met die voorkomende sjampoe sal bykom, maar sy nie die nuus van haar ma se vergeetagtigheid baie goed nie.

Sy wil asseblief net nie luise hê. Hoe kry mens luise? Kan ek asseblief mooi kyk of sy nie reeds luise het nie? So hou die gesprek nog vir ‘n hele ruk lank aan. Ek vertel van my eerste en enigste ervaring met luise in Std. 2. Ek onthou dit soos gister. Dit het soos ‘n vreeslike skande op ons huis gevoel. Ek dink my ma was amper vir ‘n naweek lank besig om my kop te ontsmet! Maar dis moeilik vir ‘n koshuiskind om so ‘n epidemie vry te spring as dit uitbreek in die skool?!

Toe Amé die volgende oggend groet vir skool noem ek sommer so terloops dat sy nou nie met haar kop teenaan iemand moet sit vandag nie. Sodra ons haar kop met die spesiale sjampoe gewas het, is sy veilig. Intussen moet sy maar eers versigtig wees.

Toe ek haar na skool oplaai kan ek sien die gesiggie is ietwat ontsteld. Ek wil dadelik weet wat pla. “Elana het sowaar met haar kop teen myne gekap,” verduidelik sy vies. “Maar sy sê sy het regtig nie die koronavirus nie mamma.”

Met alle slegte nuus rondom ons, verwar ons Gr.1’tjie toe kopluise met die koronavirus!

Ek en manlief praat gisteraand sommer so oor die kindertjies. “Hulle is net vreeslik moeg hierdie deel van die kwartaal. Ek dink dis waarom hulle so bietjie kwaai is en nie heeltemal so gehoorsaam is nie,” probeer ek verskonings soek vir ons kinders se swak gedrag van daardie dag. Manlief antwoord doodeenvoudig dat hy nie kan onthou dat hy ooit in Sub.A moeg was nie. Maar dan moet mens byvoeg – 20 jaar gelede was die lewe soveel eenvoudiger.

Vandag moet kinders daagliks kompeteer teen hul ouers se selfone vir aandag. Die dinge wat ons in die nuus hoor en waaroor ons om die etenstafel praat lyk anders. Destyds was daar minder nare virusse, minder moord en verkragting en bedrog.

Dis ons as ouers se verantwoordelikheid om die lewe steeds ‘n gelukkige, veilige plek vir ons kinders te maak. Ons huise behoort ‘n stukkie oase te wees waar ons kinders net kan rus en wees. Ons behoort ons kinders te beskerm teen ‘n prestasiegedrewe samelewing én toe te rus om eendag hier te kan oorleef.

Ons beplan om hierdie jaar te begin kamp met ons drie besige Coetzee kindertjies. Ons wil tent opslaan in die natuur, na aan die aarde. Ons wil met min goeters gaan kamp en ons wil ons selfone afskakel. Ons wil mekaar in die oë kyk rondom ‘n braaivleisvuurtjie en sekermaak dat ons mekaar se harte hóór

Hou hierdie spasie dop. Sommer spoedig skryf ek oor ons eerste kamp opslaan. Ek en Lambrecht wil aan die einde van hierdie jaar terugkyk en sê:

Ons het genoeg op die stoep gesit en gekuier.

Ons het genoeg gelag.

Ons het genoeg gekamp.

Ons het genoeg na mekaar geluister.

Ons het genoeg gebid.

Meer as genoeg.