Hartstories

My lewe staan geboks - vir presies die vierde keer in twee jaar. Gisteraand pak ek die laaste plastiekbakkies en my gunsteling twee rooi Nescafé koffiebekers in 'n ekstra groot Omo boks. Teen 18:00 vanmiddag was ek knap duskant dood. Toe gaan stap ek om die blok en dink aan kersfees, aan koekiesbak vir familie wat kom kuier en aan vleisbraai in ons skerm onder die helder Boesmanlandsterretjies. Net voor ek by my huis was het ek my oë opgeslaan na Ceres se mooi berge en die Here gesmeek vir nog bietjie ekstra krag. Ek kon Hom ook nie sê van waar in my lyf Hy dit moes stuur nie, want my reserwes is boomskraap. Die Here is getrou... Terug by my huisie het ek RSG 'n aks harder gesit voor ek die laaste bietjie PEPSI Max in my rooi koffiebeker gegooi het. Toe takel ek die laaste half miljoen rondstaan goed met nuwe energie. Teen 21:00 was byna alles netjies in bokse. Ek kon nie glo dat 'n mens so trots kon wees op 'n klomp bokse nie. Met elke trek raak ek beter. Elke

Lekker was nog nooit so lekker Ek’s van daardie vervelige mense in die lewe wat eers dinge mooi oordink voor ek doen. Ek gaan nooit in my lewe “bungee jump” doen nie en die Kobra in Ratanga was ‘n verskriklike vreesaanjaende ervaring. Maar gisteraand het ek terwille van my Wilma-vriendin wat al in die na   nag saam met my gehuil het oor seergoed, die waaghalsige gedoen. Na werk is ek in my betroubare silwer Grietjie al die pad Paarl toe vir Wilma se kwarteeu viering. Anders as so baie ander, is sy regtig trots oor hierdie nuwe jaarring wat by 24 ander gevoeg is. Sy belowe my per epos dat die partytjie nie laat sal aanhou nie. Dis darem immers die volgende dag ‘n gewone werksdag. Uit ondervinding weet ek dat Wilma die waarheid effe sal skeef praat om my in die Paarl te kry. Met my afklimslag by haar huisie, staan die glasie witwyn gereed. So ken ek Wilma. Ons poeier eers ons neuse en dan vat ons die pad na 10 Chapters. Dis so oulike plekkie met regtig ‘n lekker atmosfeer. Wilma se

Skuinskoek soos my ma s’n Dit spook nou al weke by my. Ek besluit egter dat my eerste skuinskoek bak baie spesiaal sal wees. Ampertjies soos jou eerste slaap saam met ’n man. Die resep wat my ma vir haar drie dogters nagelaat het, staan byna ’n maand voor in my resepteboekrakkie sodat my oog dit elke môre moet raaksien.   Net na my 26ste verjaarsdag besluit ek dat die tyd aangebreek het. EK gaan koop die bestanddele by Pick-’n-Pay. Baie versigtig dat als, van die koekmeel tot die margarien, net die beste is. My ma was baie kieskeurig oor die soort margarien waarmee jy behoort te bak. Tussen tientalle variasies op die margarienrak grawe ek ’n blok uit van die soort wat altyd in ons plaasvrieskas was. Die anys druk ek eers teen my neus om te ruik of dit vars en na anys ruik. Die bestanddele staan nog ’n week in ’n netjiese rytjie op my beknopte woonstel kombuis(ie) voordat ek ’n erdeskottel by Nicolene, die skool se huishoudkunde juffrou, gaan afbedel vir leen die naweek. Saterdagmôre is

Onkant betrap: My kombuistee Lambrecht kondig Donderdagoggend half onverwags aan, terwyl ons in die Kaap is, dat ons Saterdagoggend net vinnig Ceres toe sal moet ry om my verjaarsdaggeskenk te gaan optel by Georgie. Voor ek myself kan keer vlieg al my mooi voornemens om te dink voordat ek praat, by die agterdeur uit. Ek dog ek hoor verkeerd toe Lambrecht, n á my hele klaaglied, steeds beslis aankondig dat daar Ceres toe gery sal word. Ongeag... Ek trek my lippies so dun soos ek my ma al in die verlede sien doen het. Verskil is net dat ek destyds nie lekker besef het presies hoe de hel in mens moet wees om op daardie dun lip-stadium te kom nie! Tog interessant dat niemand jou ooit hoef te leer waar en wanneer jy dit op die man in jou lewe moet inspan nie. Dit kom vreeslik natuurlik! Na ’n halfuur se vreeslike onsmaaklike dunlip-stilte aan my kant het ek mooi omverskoning gevra en my vir die res van die tyd tot Saterdag geweldig goed gedra. Saterdagmôre pak ons dan nou so die pad Ceres

Ek gaan besoek Maandag saam met ’n groep goedhartige Hoërskoolkinders ’n huis vir hawelose kinders. Mens ry nooit by so besoek weg sonder om op een of ander manier aangeraak te word nie. En hierdie keer is geensins anders nie. By ons aankoms is die kinders aanvanklik effe skugter – en die hoërskoolkinders totaal oorweldig met wat hulle sien. Ons kinders slaan dadelik ’n fraai kersboompie wat Marse spotgoedkoop by die plaaslike Pick-’n-Pay kon kry op. Dan word die ander kindertjies bymekaargeroep vir die Kersverhaal. Die kleintjies kom maklik en spontaan. Uit die hoek van my oog bemerk ek ’n ouer meisie wat alles net stil sit en bekyk. Ek gaan sit langs haar en hoor dat haar naam Franciska is. Ek vra oor haar skool en leer dat sy deel is van ’n oorvol klas. Ek leer ook dat sy wel ’n pa en ma het, maar dat haar ma haar op Maandae HOPE(die huis se naam) toe stuur vir brood. Sien, blykbaar kry HOPE op Maande brood wat reeds verby hul vervaldatum is by Pick-’n-Pay. Hoe langer die gesprek du

Die afgelope naweek was die laaste naweek voordat my “hero” voet aan wal sit na sowat vier maande met hom in die verre Engeland en my hier in ’n minder sonnige Suid-Afrika. Van hierdie naweek het ons egter iets so spesiaal gemaak. Wilma het Saterdag op die middag arriveer en aangesien ek Erika se huis (op my aandrang) opgepas het, het ons lekker baie spasie en ontspanplek gehad vir diep gesels. Ek en Wilma het die middag lui omgekuier op Erika-hulle sê sagte sjokoladebruin banke. Tussen gesels deur het ons weggelê aan Spar se diep lekker baconrolletjies en kaas en worsies en alles wat lekker is en wat jy nie die tyd van die jaar behoort te eet as jy wil goed lyk in jou bikini nie! Ons het die pad gevat na Georgie se huis – mooi op tyd dat ons nie die rugby hoef te mis nie. En Wilma glo dat mens nooit rugby kyk sonder ’n lekker wyntjie nie. Sy’t ons behoorlik bederf met die aller lekkerste bottel uitvoer wyn van Colors. Die wyn se naam is Mooi. En glo vir my – die bottel is net so mo

Eet, bid en liefwees Vandag het niks gebeur nie. En tog ook so oneindig baie wat nie met die oog gesien kan word nie. Vanoggend is ek vroegoggend by Corieta weg nadat ek en sy gisteraand weer ons spesiale fliek-en-visaande gehad het. Oppad terug na my huisie het Celine Dion se Goodbye’s baie skielik en onverwags begin speel, liedjie nommer sewe op die spesifieke CD. Ek ken die nommer, want ander dae “skip” ek dit. Dit begin so: Mama, you gave life to me, Turned your baby into a lady, Mama, all you had to offer, Was the promise of a life time of love...   My hart was skielik alweer so baie seer. By die huis gekom het ek traag begin aantrek vir kerk. Daar, op die ingewing van die oomblik besluit ek toe om iets te doen wat ek nog nooit vantevore so blatant oorweeg het nie: Ek besluit dat ek vandag kerk gaan bank. Ek gaan Worcester toe ry vir Mug and Bean-koffie en ’n huil-fliek. Ek besef dat nie die koffie of die fliek of die brandstof ingereken is in hierdie maand sê baie mooi beplan

Die matriekafskeidrok waarin Ilse haar moes dieet het perfek gesit – net soos dit moes. Tannie Elaine (haar ma)   het prentjiemooi en skraal gelyk vir die matriekafskeiddrankies vooraf waarheen die ouers ook genooi is... Ilse & tannie Elaine Die vakansie het uiteindelik aangebreek en sommer met die eerste naweek na die matriekafskeid   word daar geëet asof dit oordeelsdag is.   ’n Ou pasta’tjie met ekstra room en kaas, tesame met ’n glasie witwyn vir saam met die ryk pasta, is op die spyskaart vir die Saterdagaand. Na die uiteet vat ons ’n koffietjie met van Cadbury se lekker nuwe “flavours” sjokolade...sommer net vir ’n laatnag happie so by die lekker kuier. Sondag is kuiertyd saam met die familie. Tannie Elaine en Ilse kom laatnamiddag eers by die huis: Vrolik en baie versadig. Daar’s blykbaar gekuier om ’n spit met lekker slaaie en nagereg daarna. Sondagaand kondig tannie Elaine aan dat sy nou regtig nie meer kan eet nie. Sy het lanklaas so klomp kos op een naweek geëet. Dan bie

Corieta laat weet my Vrydagnamiddag dat hulle Saterdagmôre gaan stap – treinspoorlangs van êrens af tot by die Tolhuis Restaurant. Uitstappies saam met Erika, Annalise, Ebeth, Michelle en Corieta loop ek nie graag mis nie. Ek weet hulle nooi my soms ietwat huiwerig. Tussen hulle praat ek nooit eintlik saam nie. (Nou nie dat jy vreeslik praatkans gegun word nie! Hier veg elke ou vir sy spreekbeurt, want almal het altyd baie te sê!) Ek luister altyd net en lag. Ek lag baie, want tyd en ondervinding en jare het hulle geleer om die lewe met ’n knippie sout te vat. Hulle weet hoe om die humor in elke situasie te sien. En as ek by my huisie kom, kan ek nie wag om te skryf oor hulle en van hulle nie! Michelle,Annalise(agter),Erika,ek,Ebeth en Corieta Hierdie Saterdag was geen uitsondering nie. Ons pak die pad saam met nog ’n hand vol fikser vrouens as onsself aan. Die vrouens is aangetrek, gehoed en gewater vir groot stap. Sommer uit die staanspoor sien ek dat hulle nou nie gekom het vir lag

Woensdagaand sit ek agter Charlie Hofmeyr se blou voorhooggordyn saam met Retief Burger, baie bekende gospelsanger. Ons drink Hot Chocolate en gesels oor die storie van ons elkeen se lewens. Tussendeur hot chocolate en baie praat knibbel hy aan Hester se ma se lekker biltongtoebroodjies. Gemaklike mens, die Retief. Man so na aan God se hart, hoor ek sommer gou. Ek voel yskoud van senuwees voor sy vertoning. Aan die anderkant van die blou skoolgordyn is 'n klomp honger kinders met seer stories. Ek weet. Daar's 'n handjievol ouers wat daar is omdat hul kinders nie alleen kon kom nie. Daar's NG-predikante en daar's 'n Shofar-pastoor... EK weet Retief weet hoe om atmosfeer te skep en mense se harte te raak, maar tog. Hy het 'n vaal ou skoolsaal en geen "band" tot sy beskikking daardie aand. Dis dit. Maar die Here was daar, jy kon dit voel. So baie mense het ook vooraf gebid vir hierdie geleentheid. Die aand is meer as waarvoor ek kon bid, baie me

Ek besef dis selfsugtig om te blog. Baie selfsugtig. Tog wil ek myself die luukse van blogging gun so aan die begin van die lentemaand. Ek wil myself bederf met stories vertel wanneer mooi dinge my hart roer. Ek wil sekere hartsgoed uitbasuin...want "blessings" moet immers van geweet wees! Ek het 'n hartsbegeerte om te vertel van mense soos Oom Ernest en tannie Linda Sondag in die kerk in P.A. Hamlet. Oom Ernest, witgrys fier en regop langs die groot liefde van sy lewe: Tannie Linda. Tannie Linda daarteenoor is nog bloedjonk van gees, maar ongelukkig is sy afhanklik van haar krukke om te kom waar sy wil wees. My oog betrap oom Ernest vir tannie Linda knipoog tydens 'n hoesbui. Die knip is vinnig - maar tannie Linda weet dadelik dis 'n: "Is jy oraait my lief," knipoog. Later beur tannie Linda vasbeslote regop wanneer ons "Heilig, heilig, heilig" sing. Oom Ernest stut haar liefdevol teen die rug. Hoekom beland vier uit elke vyf Suid-Afrikaans