Hartstories

My man vertrek vir 10 dae Ooste toe vir werk. Hy los my met Amé, Daniël en Klara by die huis. Vir 10 dae. Tien lang dae. Ek besef eers na 10 lange dae alleen hoe ongelooflik baie my man in en om die huis help. Klara se landmyne is baie. Ek moet dit noodgedwonge optel, anders doen Amé dit met haar sandgrafie. Ek moet die tuin natlei. Ek moet die vullis uitsit. Ek moet saans huis sluit en alarm onthou. Ek moet die kinders bad. Ek moet vir hulle bybelstories lees en in die bed sit. Ek moet snags ‘n duisend maal opstaan vir Daniël. Alleen. Teen Vrydagaand trek ons by 6 dae. Die kinders kom vir ‘n tweede aand in ‘n ry nie tot ruste nie. Teen 21:00 is ek emosioneel van radeloosheid. Ek besluit om hulle eenvoudig in die kamer te los. Daniël in sy camping cot en Amé op haar matrassie in ons kamer. Ek gooi vir my ‘n glas wyn en plons voor die tv neer. Soos ‘n slegte ma. (Na hierdie 10 dae het ek meer medelye met ma’s wat onverantwoordelike dinge aanvang!) Dit gaan aanvanklik goe

Ek hoop nou nie ek jok vanaand nie. Ek vertel hom maar soos ek hom onthou. Ek was immers toe std.2. Dis 20 jaar gelede. Môre se wedstryd herinner so aan dáái wedstryd. 24 Junie 1995, Ellispark, Johannesburg. Lambrecht onthou hulle het daardie wedstryd by Oom Daantjie en tannie Elsa in Augrabies gaan kyk. Daar was baie mense daardie dag. En hulle was báie bly na die tyd. Ons het daardie wedstryd by oom Willemse en tannie Sussie gaan kyk. Hulle het van die beste televisie opvangs in die omgewing gehad. Daar was ook daardie aand baie mense. Ek onthou die spanning in die atmosfeer. Ek onthou Nelson Mandela in sy springboktrui. Ek onthou die HK.   Die hoendervleis met Joel Stransky se skepskop. Die vreugde daarna. Ek onthou die pastei wat tannie Sussie gemaak het waarop “Bokke” in pasteideeg geskryf was. Ons land kon bars van nasietrots. The Springboks triumphing over the All Blacks in the 1995 Rugby World Cup final was one of the Country’s finest moments. (eNCA) Huisgeno

Gister spartel ek paniekerig om die kinders betyds gereed te kry vir ‘n koffie afspraak in die Paarl. Ek moet Amé smeek om haar pienk plakkies aan te trek. Dan die lang redenasie waarom al haar poppe nie kan saamgaan nie. Laastens kos dit mooipraat dat sy haar dummie en bersie in die kamer moet gaan los. En toe weier ons Great Dane, Klara, om uit te gaan. Deesdae is haar gunstelingplek in ons huis die hoekie in die leefarea. Dit kos my ten einde om haar met my pienk   huisplakkie te dreig voordat sy uitgaan. Vanoggend hoor ek Amé redeneer met Klara. Toe ek gaan kyk staan Amé pienk plakkie in die hand, besig om Klara te dreig. Sy beduie en klink net soos ek gister. Die stemmetjie net so kwaai. Sondag bevind ek my in die “toddler room” van ons kerk. Dis ‘n baie groot kerkkonferensie en daar is mense van oraloor. Dit voel asof daar duisende kindertjies in die “toddler room” is. Op ‘n stadium is dit asof die wêreld net vir ‘n oomblik stilstaan. Ek kyk en sien die mammas asof v

Dinsdag agtermiddag kom stap ou Basie op Makkiesplaas aan. Hy lyk gedaan gestap. Sy enigste besitting is ‘n groen Checkerssak in die hand. Die somtotaal van sy aardse goed. “Middag Baas, ek’s Basie,” groet hy my pa vriendelik. Hy soek asseblief net ‘n dak oor sy kop vir die nag. En ‘n geleentheid Kakamas toe asseblief. Hy kom stap al van Brandvlei af, en hy’s eintlik oppad Upington toe vir sy ID. Van Makkiesplaas af is Upington nog so 220km se stap! Hy’t ‘n baas langs die pad gekry met ‘n donkerbril, en diè het gesê hy sal waarskynlik van Makkiesplaas af ‘n geleentheid kry Kakamas toe. My pa het ‘n ongelooflike mooi hart.   Hy gee vir Basie vleiskos vir die aand en sê hy moet vir Albertus gaan vra vir ‘n lêplek in sy huis. Volgende môre meld Basie aan. Hy kan darem uithelp op die werf tot sy geleentheid dorptoe loop. My pa laat hom maar akkers spit en tuin werk so vir die dag. Later die dag help hy my pa by die stoor. Sommer so uit die bloute wil hy weet of hy dan nie die

Sondag gaan stap ek vir oulaas ‘n draai met Daniël in Pringlebaai. Ons stap ons vas teen ‘n effekleur huis, naaste aan die strand. In netjiese letters staan die huis se naam voor naby die deur: Poer-poer. Ek hou dadellik sommer baie van die naam. Want dis van te min poer-poer dat ons deesdae uitbrand. Ons het die naweek gaan poer-poer saam met vriende by Pringlebaai. Vier paartjies met sewe kinders tussen ons. Jané was die oudste (5) en Daniël (8 maande) die jongste. Ons arriveer Vrydagaand heel laaste. Almal help ons afpak en intrek en voor jy kan sê “Pringlebaai” sit ons met ‘n glasie wyn by ‘n vuurtjie. Yolande se ouers se huis is massief. Dis van daardie huise waarby jy verbystap as jy met vakansie is, en dan effe afgunstig wonder aan wie dit behoort. Omdat ons so laat arriveer, is die atmosfeer al pure vakansieluim. Die musiek speel luid en die mans bespreek hoe hulle iemand sal stuit wat hulle in hul huis kom aanval. Ryno het ‘n haarfyn uitgewerkte plan. Hy herhaal dit

Netnou SMS my Marietjie-sussie opgewonde – Sondag maak KFC in Kakamas oop. Die dorp is omtrent opgewonde! Voor ek myself kan keer is ek terug in Kakamas – tóé. Die dae toe KVK die enigste winkel was waar my pa en ma kon gaan groceries koop. Toe kon ek met R4 ‘n pakkie Simba chips en ‘n Ceres sappie koop. Daar was nog nie ‘n spoggerige groot apteek met als van medisyne tot boeke en geskenke soos vandag nie. Daar waar die apteek nou staan was ‘n kafee. Dit het aan die Tzorvasse behoort. Hulle was ‘n klomp mooi broers – donkerkoppe met sulke diep sjokoladebruin oë. Marietjie was in die laerskool gekys met een van daai boeties. Ek onthou hoe hy eendag vir haar ‘n magnum roomys in sy skooltas skooltoe gebring het. Ons was almal erg beïndruk… Oom Callie en tannie Christa het ‘n ongelooflike groentewinkel gehad. Ek dink die naam was Wolwehoek. En as ek reg onthou het daar altyd sulke lekker boeremusiek gespeel. Die atmosfeer was héérlik en die diens en groente van uitstaande gehalte

Smiddae is ons groot kuiertyd. Dan maak ek seker alle wasgoed en skottelgoed en huisgoed is afgehandel vir die dag. Dis spesiale piekniek-op-die grastyd, of sandspeeltyd of stap-om-die bloktyd en dan vergader ons klippies en blare en blommetjies. Dinsdag maak ons weer so. Ons land egter perongeluk agter die vullislorrie. Amé kan haar geluk nie glo nie. Eers wil sy weet wat dit is. Ek verduidelik dat dit ‘n vullieslorrie is. Dan herhaal sy “lollie” byna ‘n miljoen keer om die nuwe woord op haar tongetjie te voel. Die hoogtepunt kom toe sy die oom voorin die lorrie gewaar. Dis ‘n oupa, moes sy sekerlik tot haar eie slotsom kom. Sy lang baie grys poniestert verklap dit. En die baie diep lyne op sy gesig. “Hallo oom,” gil Amé opgewonde voor ek kan keer. En sy waai wild met haar klein handjie. Toe hy terugwaai en glimlag begin spring sy skoon op-en-af van opgewondenheid. Nou gil sy herhaaldelik, “Hallo oom,” terwyl sy uitbundig bly waai. Die volgende oomblik druk hy liggies op die lo

As jy my swaer, Stan Miller, al ontmoet het, sal jy dit beslis weet/onthou. Hy’t ons lewens op ‘n Oujaarsdans binnegedans. Hy en my middelsus was oppad na St.8. Daardie aand het hy ‘n paar danse met haar gedans en toe die jaar oorslaan na ‘n nuwe een, het hy haar gepiksoen en toe gevra om te kys. Sewe en ‘n bietjie jare later is hulle getroud. En vandag is die tweede meisiekind oppad… Terwyl ek wasgoed ophang tydens my plaaskuier op Millerton, besluit ek dat Stan Miller se storie opgesom op papier hoort. Stan is immers nie jou standaard ou op straat nie. Beslis nie. Stan verlaat die skool in St.8 om te gaan boer. (Tog het hy die wilskrag gehad om so op sy eie sy matriek steeds deur die pos te voltooi.) Vra jy hom uit oor daardie beginjare op die plaas, alleen en eintlik nog soveel kind, lyk dit asof hy self wonder hoe hy dit gemaak het “sonder die vrou”. (Menende sý vrou) Hy’t baie aande maar ‘n pak chips en liter Coke geniet vir aandete. Daai tyd was daar nog nie sonkrag nie

Ek het règtig ‘n wonderlike man, besef ek hierdie Moedersdag weer. Ons beplan al van Maandag af aan Moedersdag. Eers wil ek iewers gaan eet vir Moedersdag. Teen Woensdag is ek nie meer lus vir uiteet nie. Ek wil eerder iewers gaan piekniek hou. Iewers nie te ver van die huis af nie. Teen Vrydagmiddag 5-uur wil ek eerder sommer net in ons agtertuin piekniek hou. Dis die heel minste moeite. Saterdag bied manlief aan dat ek ‘n bietjie met sy bakkie rondry. Ek kry twee vriendinne vir ‘n laat ontbyt en teen die tyd dat ek tuiskom, is manlief al haastig dorptoe. Hy kom stert tussen die bene terug huistoe. Geen winkels is meer oop nie. Net Wellington se videowinkel. Vanoggend is hy erg verleë oor sy liefdesbriefie wat net op lyntjiespapier geskryf is. Dis die mooiste briefie en ek is sommer opnuut verlief op my goeie man. Hy gee Amé ontbyt en ruil ‘n aaklige doek om terwyl ek by die kerk is. Hy maak Daniël aan die slaap en hy vee ons leefvertrek uit en mop dit daarna. Ek stap dus na

EK’s in ‘n baie diep graf of groef of watter misrabele benaming jy ookal my toestand wil gee, vertel ek aan my vriendinne. Wilma en Lyndi giggel net terwyl hulle teug aan hemelse soet Hazelnut lattes en luister na my stories. Hulle weet ek kan soms ‘n bietjie dramatiseer. My Marietjie-sussie lag so hard dat ek nie kan help om later saam te lag nie. Vrydagaand is ek verby my rooi kwik toe manlief tuiskom. Hy het ‘n uitstekende dag op kantoor gehad. Uitstekend man. In vergeleke met sy dag lyk myne nog váler en chaotieser. Ek drink Vrydagaand meer as my een ou glasie erg verdunde witwyn. Dit help ‘n bietjie. Terwyl manlief ons oudste in die bed sit, ruim ek kombuis op. Ek het heelweek so mooi gesond en gebalanseerd en gefókus geëet. En toe, op my broosste uur van die week verloor ek my selfbeheersing heeltemal. Ek smeer dik appelkooskonfyt op die halwe kaasbraaibroodjie en verorber dit op die laaste note van Noot-vir-noot. Toe vaar ek die lekkergoedkas in. Gevaarlike ding om vrou-a

As jy altyd doen wat jy altyd doen, sal jy altyd kry wat jy altyd kry. (RSG-advertensie…nie seker of die bewoording presies reg is nie!)   Ek het hierdie aanhaling vanoggend half 6 op my kombuisswartbord geskryf. Ek weet ek moet dit deel. Die Here seën my met vriendinne wat almal op ‘n opwindende plek is. Die een staan op trou, die ander verwag haar eersteling, ‘n ander een oefen vir haar sesde Comrades, nog ‘n ander een is besig met ‘n reuse kopswaai in haar lewe. My sussie is swanger met haar tweede spruit en my skoonsus is besig om te verhuis. Ek is ryk aan interessante vriendinne! Wat ookal die berg is wat jy besig is om te klim op hierdie Maandagmiddag…moenie vasgevang raak met die “plek” nie. Die uitkoms of antwoord is dalk nie daar waar jy nou besig is om te kyk nie. Skep asem, asem die mooi van die herfs in. Klim uit die groef van elke dag en probeer iets ánders. Al dek jy dalk net mooi tafel vanaand en steek ‘n kers aan vir atmosfeer. Enigiets. Nuwe gewoontes s

Sondagnamiddag is die perfekte herfsdag. Ons besluit baie impulsief om Strand toe te ry vir roomys. Die Strand het maar selde die perfekte stranddae. Maar dit het wel die perfekte roomyswinkel. Ons het ‘n spesifieke een, ‘Nice’, wat ons graag ondersteun. Die geluk is aan ons kant. Ons kry parkeerplek sommer klipgooi van die roomyswinkeltjie. Dit neem my, soos gewoonlik, ‘n rukkie om op ‘n roomys te besluit. Selfs toe Lambrect al ‘n rukkie in die ry staan, probeer roep ek subtiel van buite die winkel na my man binne. Ek’t van plan verander. Nie meer vanilla met karamelsjokolade rondom nie. Ek soek nou eerder “rum and raison” op ‘n “sugar cone.” Aan die mense wat verbaas na die verwarde mamma met die twee kinders in stootkarretjies staar, steur ek my min. En dan gebeur die onvoorspelbare. ‘n Knalrooi Uno kom stop langs die winkel. Op ‘n geel streep. Die karretjie se vrag is swaar. Die passasiers sit op mekaar se skote. Net enetjie klim uit. Dis ‘n lenige, goedgeboude meisie.

Dis regtig een van my gunsteling bestemmings. Ek kan myself binne die ruimte verloor en verstom in een asem. Dit bly ‘n avontuur. My Marietjie-sussie se yskas… Marietjie is ‘n baie geordende en flukse vroutjie, moet ek ter verdediging begin. Haar yskas getuig van haar deugsaamheid. Daar is eenvoudig ‘n ietsie van alles, órals. Boonste rak is oopgemaakte gebotteldes. Daar is ‘n skraps van tannie Marinda se kerrieperses onderin ‘n groot bottel. Dan is daar ‘n klomp klein halwe botteltjies – dis nou appelkooskonfyt, vyekonfyt en kweperkonfyt onder andere. Almal is nie konfyteters nie. Maar Marietjie is. Haar snytjie boerbrood saans word mooitjies halveer. Die een helfte kry altyd botter, ‘n teelepel konfyt en ‘n bietjie kaas op. Die ander helfte wissel – soms kaiings, ander aande stukkies biltong of soms eenvoudig botter met Bovril. Daar is gewoonlik ook gebottelde beet en gebottelde koperpenniewortelslaai op daai boonste rak. Die middelste rakke van Marietjie en Stan se yska

Ons kuier gister by ons Coetzee-familie in Somersetwes. Laataand praat ons oor hoe ons grootgemaak is. Ek bieg verskonend dat ons nie super gekultiveerd opgebring is nie. Ons ken niks van skilderye of klassieke musiek nie. Ons mure was versier deur foto’s en foto’s en nogmaals foto’s.   Die enigste skildery was die een wat oom Hendrik vir my Pa en Ma geskilder het om dankie te sê dat hulle, hul so ontferm oor sy twee kinders in die koshuis. Die skildery was vol simboliek en baie spesiaal. Dit hang steeds in ons grootwordhuis. Ons het grootgeraak met Die Briels en Klipwerf. Ek het sushi en salmon maar eers anderdag leer eet. Van wyn wil ek nie eens praat. Daar is vandag steeds min dinge wat kom by ‘n ou hanepootjie. Maar soos my swaer gisteraand opmerk. Mens moenie ‘n eenvoudige, ongekompliseerde grootword vergelyk met gekultiveerdheid nie. Want ongekompliseerd grootword is baie kosbaar. Vanoggend vereenvoudig ek weer my lewe. Alweer. Ons spierwit slaapkamer moet waai. Vandag

My nuutste gunsteling uithangplek met ons twee kinders is Wimpy in Wellington. Dis nuut oorgedoen en het die lekkerste speelplek vir die kindertjies. Amé is dus in die wolke as ons voor Wimpy stop. Die ambience welgeval Daniël beslis ook, want hy slaap soos ‘n klip in Wimpy. Anderdag maak ons weer so. Ek bestel ‘n ekstra groot koffie vir myself en ‘n vanillageur melkskommel vir Amé. My skoonsus beweer vanilla het darem so raps minder kleur en geurmiddels daarin. Daarom dat ons maar altyd vanilla doen. Amé se taalgebruik is genadiglik ook nog nie van so aard dat sy met my kan redeneer oor die kleur van haar melkskommel nie. Ek weet dit kom nog. Sy glip dadelik weg speelarea toe en ek kan nie wag om die dag se Burger onder oë te kry nie. Langs my kom sit ‘n verdagte man en sy seun. Met verdag bedoel ek bloot dat indien hy agter my in die straat sou stap, ek my handsak baie styf onder my arm sou vasknyp. Soos my ma my mos geleer het. Vir ingeval hy beplan om dit te gryp. D

My man is ‘n ewige romantikus. Daar was altyd piekniek en blomme en allerhande verrassings met Valentynsdag. Ons het mekaar bederf en verras. Die dag is met ‘n rooi sirkel gemerk gewees op ons kalender. Hierdie jaar het ons twee kinders. Die jongste is ‘n maand oud. Ons dag van liefde is hierdie jaar ‘n reuse antiklimaks. Ons besluit op ‘n teetyd piekniek op ons eie gras. Manlief slaan die gazebo op en ons gooi die kombersie wat nog uit ons piekniekdae in Engeland dateer, oop. Ek en Amé trek ons sag en vroulik in pienk aan. Ons moet darem piekniekmooi wees vir ons teepartytjie! Ek maak tee uit ouma Susie se sagtepienk rosie koppies. Saam met die tee is skons met aarbeikonfyt en room en biltong. Amé drink haar tee liefs uit ‘n blikbekertjie. ‘n Gebreekte koppie kan my dag net finaal bederf. Daniël is heel oggend onsmaaklik, maar hy gun ons genadiglik ‘n vredevolle 45minute om te smul aan ons skons en tee. So saam met my laaste happie skon kom Daniël se volgende hongerhuil.

Gisternag is dit sowaar weer so. Ek het baie deugde, maar wind uitvryf is nie een daarvan nie. Ons boetiebaba drink sommer blistig sy kwota melk. Dan worstel ek ten minste nog ‘n uur om so flou windjie uit sy onvergenoegde lyfie te kry. Dalk slaan ek hom nie hard genoeg op sy ruggie nie? Ek weet nie waar die fout lê nie. Maar 3-uur in die oggend is my tekortkoming vir my ‘n baie groot frustrasie. Nodeloos om te sê sien ek met my hele hart uit na my middagslapie vandat ek vanoggend my swaar ooglede oopdwing. Ek kan sien ons Amé-kind is ook bitter uitgeput hier teen 11-uur. Dis immers my grootste taak vanoggend: Om Amé so moeg te maak dat sy ten minste twee ure lank slaap vanmiddag. Ten minste Teen 11:35 gaan lê ek met albei ons kinders. Net toe Amé wegsak in droomland ontwaak Daniël vir sy middagkossie. Ek’s sommer baie ingenome. Teen die tyd dat hy klaar gevoed en gewind is, het ons nog ten minste ‘n uur plus se slaap oor saam met sussie. As ouerskap jou twee dinge moet le

Buurman Ryno het destyds gewaarsku – een en een maak nie twee nie. Toe ons hulle vertel dat ons ‘n baba skaaphondjie wil aanskaf wat moet dien as Amé se nuwe maatjie het Ryno gewaarsku, as daardie tweede een arriveer het jy nie eens tyd of lus om ‘n goudvis ekstra te versorg nie. Ons hap te groot af met ‘n hondjie ook nog. Ryno was reg. Die hondjie is toe maar saam met my pa-hulle terug Boesmanland toe ongeveer vier dae na Daniël se geboorte. Ek moet vanoggend skryf oor hierdie nuwe seisoen, want dis op hierdie stadium nog baie oorweldigend. Ek moet my gemoed dus skoon skryf. As jy nog nie kinders het nie, moet asseblief nie skrik nie. Ondanks die min slaap en alle ander nuwe aanpassings bly dit God se grootste wonderwerk. Ons hou nie op om dankie te sê vir ons twee perfekte en gesonde kinders nie. As jou kinders groot is sal jy vandag met empatie begryp. As jy in dieselfde seisoen as ek is het jy simpatie met my en ek met jou. Vanoggend sal jy met jou hele hart verstáán.